Γιατί είναι «αόρατοι» οι άνθρωποι με αναπηρία;

Από τον Φώτη Μπίμπαση, αν. Μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων ΠΡΑΣΙΝΩΝ, Αντιπρόεδρος του Πράσινου Ινστιτούτου. Ευχαριστούμε πολύ το flash.gr για τη φιλοξενία.

Είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν στη χώρα το τελευταίο διάστημα επιβεβαιώνοντας ότι τα άτομα με αναπηρία είναι για πολλούς «άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού». Επειδή όμως την ευθύνη για όσα γίνονται ή παραλείπονται τα έχει η πολιτεία θέλω να θίξω δύο θέματα της επικαιρότητας που επιβεβαιώνουν για μία ακόμα φορά πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να διανύσουμε προκειμένου όλοι να είμαστε ίσοι, όχι μόνο στα λόγια, αλλά και νομοθετικά.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις

Εγκαίνια του Karteros Beach Sports Center και η φωτογραφία μιλά μόνη της. Στην εξέδρα μαζεμένοι, στοιβαγμένοι, άνθρωποι της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας και κάτω από την εξέδρα ο Γιώργος Καπελλάκης, Πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής. Πρώτα από όλα, γιατί έπρεπε να υπάρχει εξέδρα σε αυτή την εκδήλωση; Και αφού αποφασίστηκε η κατασκευή εξέδρας, γιατί δεν φρόντισαν οι υπεύθυνοι να υπάρξει μπάρα ώστε να έχει πρόσβαση ο Παραολυμπιονίκης μας; Λέμε ΟΧΙ στον καθημερινό αποκλεισμό των ατόμων με κινητικά προβλήματα. Όσον αφορά στους πολιτικούς και τους κληρικούς της φωτογραφίας, χωρίς ντροπή καμαρώνουν για την ανοησία τους.

Και ψηφιακός αποκλεισμός

Και ενώ όλοι σχεδόν οι πολίτες της χώρας περιμένουν την πρόσβαση στην πλατφόρμα για να μπορέσουν να λάβουν ως μάννα εξ ουρανού το επίδομα για τα καύσιμα κίνησης, τελικώς οι ανάπηροι έχουν εξαιρεθεί. Σύμφωνα με μέσα ενημέρωσης υπαίτιο σε αυτό είναι το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης καθώς εκ του νόμου τόσο ανάπηροι, όσο και γονείς παιδιών με αναπηρία απαλλάσσονται από τα τέλη κυκλοφορίας, οπότε όταν εισέρχονται στην πλατφόρμα για την επιδότηση στα καύσιμα το σύστημα τους θέτει εκτός.

Η επόμενη μέρα

Θα μπορούσε να υπάρξει πρόβλεψη για τα άτομα με αναπηρία και τις ανάγκες τους; Η δημιουργία  ανεξάρτητου Υπουργείου στο οποίο θα υπάγονται τα ζητήματα από όλους τους κλάδους που αφορούν τα άτομα με αναπηρία (εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά, αθλητισμού, πολιτισμού), θα ήταν ένας ιδανικός τρόπος διαχείρισης. Μέσα από την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου οργάνου της Κυβέρνησης,  θα είναι ευκολότερη η πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία στη δημόσια ζωή, στην κοινωνία και την νομοθεσία. Μόνο με αυτόν τον τρόπο η ζωή των ατόμων με αναπηρία δεν είναι πολυδαίδαλη, όπως είναι σήμερα, καθώς το σύνολο της νομοθεσίας των δράσεων αλλά και της πολιτικής θα συγκεντρώνονται σε ένα υπουργείο το οποίο θα παίρνει γρηγορότερα σημαντικές αποφάσεις που θα διευκολύνουν την ζωή των ατόμων με αναπηρία.  Όσον αφορά στο πρόσωπο. Υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι, κοινής αποδοχής, ικανοί να εκτελέσουν τα καθήκοντα Υπουργού σε ένα τέτοιο Υπουργείο. Το θέμα είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση για μια τέτοια απόφαση.