ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ – Κωδικοποίηση εισηγήσεων στο Τακτικό Συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων
Το κοινωνικό πολιτικό Περιβάλλον
Από τις αρχές του 2010 η Ελλάδα έχει γίνει αντικείμενο μιας αδιάκοπης και ατιμώρητης επιχείρησης εκβιασμών και λεηλασίας εν ονόματι ενός αμφιλεγόμενου «χρέους». Όλοι όσοι ζούμε εδώ έχουμε γίνει οφειλέτες του, ενώ εγχώριες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ είναι οι κάτοχοί του.
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
Αυτοί που ελέγχουν την παγκόσμια χρηματο-οικονομική εξουσία υφαρπάζουν λίγο-λίγο την πολιτική εξουσία μέσω της δημιουργίας και εκμετάλλευσης του χρέους.
Το κάνουν ατιμωρητί, με την συνέργεια πολλών κυβερνόντων, χάρη στην ικανότητά τους να υποκαθιστούν την ηθική επιβάλλοντας με νομοθετικό δίκαιο τη θέλησή τους και χάρη στη κοινωνική παθητικότητα, στην πολιτική ανεκτικότητα αλλά και στην ανικανότητα οργανωμένης αντίδρασης εκ μέρους των πολιτών.
Η μόνη αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι πως ο πλούτος ρέει προς όλο και λιγότερα χέρια, και πως όλες οι θυσίες που τώρα απαιτούν από τον ελληνικό λαό δεν στοχεύουν στην καταπολέμηση ενός στρεβλού συστήματος, αλλά αντιθέτως στην διαιώνισή του.
Η de facto εξουσία μετασχηματίζεται σε μια de iure εξουσία χάρη σε μέτρα και νομοθετήματα που περιορίζουν την συμμετοχικότητα του πολίτη και τον περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας.
Αμφιλεγόμενες οικονομικές θεωρίες, έχουν εκ προθέσεως αναχθεί σε πολιτικά δόγματα.
Όλες οι πράξεις που διαχειρίζονται τη «κρίση» δεν φαίνεται να επιτυγχάνουν το τερματισμό της.
Με αποτέλεσμα:
Μια ανώνυμη εταιρεία ιδιωτικού δικαίου (ΤΑΙΠΕΔ) διοικουμένη από τεχνοκράτες του οικονομικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος εκτελεί αμείλικτα το μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του κοινωνικού πλούτου που εφαρμόζεται σήμερα παγκόσμια.
Οι δημόσιες υπηρεσίες (προμελετημένα δυναμιτισμένες από το πελατειακό πολιτικό σύστημα και την ανεύθυνη διαχείριση) περνούν τώρα βιαστικά σε χέρια ιδιωτικών εταιριών, που γεμάτες απληστία εποφθαλμιούν την πολλά υποσχόμενη διοίκησή τους.
Η δημοκρατία έχει καταστεί μάρτυρας πολλών κινητοποιήσεων που έγιναν στο όνομά της και καταπνίγηκαν με χημικά όπλα και υπέρμετρους μηχανισμούς καταστολής.
Επιτρέψαμε στα Μ.Μ.Ε.της διαπλοκής στενά δεμένα με αμαρτωλούς κομματικούς μηχανισμούς διακυβέρνησης, να παρέχουν υπηρεσίες ελλιπούς και φοβικής ενημέρωσης στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και να διαμαρτύρονται στην πρώτη προσπάθεια περιορισμού του καθεστώτος ανοχής και ατιμωρησίας κακοπληρωτή, ενώ οι ιδιοκτήτες τους εμπλέκονται σε κυκλώματα -προμηθειών, κατασκευών, εξοπλισμών -διακίνησης μαύρου χρήματος.
Υπομείναμε αγόγγυστα έναν πρωθυπουργό τραπεζίτη τον οποίον επέβαλαν οι δανειστές.
Παγιδευτήκαμε πιστεύοντας πως μπορούμε να καθορίσουμε θετικά έστω και ένα μικρό μέρος των εξελίξεων μέσα από την διακυβέρνηση μιας παραποιημένης εδώ και χρόνια τώρα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, υποταγμένης σε διεθνείς «δεσμεύσεις», που χαράζουν τα βήματα της κυβέρνησης πέρα και ενάντια από τα δικαιώματα και τις ανάγκες των πολιτών, καταστρατηγώντας τις συνταγματικές αρχές
Βιώνουμε την αδυναμία των έμπειρων και αξιόμαχων δύο βουλευτών μας αλλά και του ίδιου του κόμματος των Ο.Π. ως κυβερνητικού εταίρου, να σταθούν ανυποχώρητοι στην υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, των ελάχιστων προϋποθέσεων αξιοπρεπούς και ασφαλούς διαβίωσης των ήδη δοκιμαζόμενων πολιτών.
Σε αυτή την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα η ανάγκη αναζήτησης ενός νέου προορισμού, ενός νέου μέτρου κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και ενός νέου οράματος – σκοπού που θα μπορέσει να συνενώσει όλες εκείνες τις υγιείς δυνάμεις των απογοητευμένων, των κουρασμένων πολιτικά, κοινωνικά ή σωματικά συνανθρώπων μας είναι επείγουσας προτεραιότητας.
Επείγουσας προτεραιότητας να συνενώσει σε μια προσπάθεια όλες τις δυνάμεις του ριζοσπαστικού προοδευτισμού και με επαναφορά των κοινωνικών ηθικών προταγμάτων σε μια πολιτική ανυπακοή και διεκδίκηση νέων θεσμών εναλλακτικής οργάνωσης, ώστε να παλέψουν ενάντια στην κοινωνική αδικία και την ανισότητα που γεννούν τα κατώτερα η ωμή κοινωνική βία και η ιδιοτέλεια. Για να επιβιώσει η δημοκρατία (που πάντα είναι κοινωνικό σύστημα σε εξέλιξη), Χρειάζεται μια πολιτική ανυπακοή ως εν δυνάμει κάλεσμα ενάντια στον κομφορμισμό, ως διαρκή προβληματισμό και έλεγχο γύρω από την νομιμότητα και ακόμα περισσότερο, ως θεμιτό συλλογικό μέσο για να ανακοπεί η ολέθρια πολιτική τάση να υποκαθίσταται η ηθική από το «Δίκαιο» των εκάστοτε κυρίαρχων εξουσιαστών.
Σε ποιό κόσμο ζούμε
Ζούμε σε ένα κόσμο, παλλόμενο από γεωστρατηγικούς διαγκωνισμούς και προσπάθειες ανακατατάξεων πολιτικών επιρροών σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, που εκφράζονται με πρωτοφανή βία, συρρίκνωση των διεθνών θεσμικών διαπραγματευτικών μηχανισμών και υποταγής του ασθενέστερου στις επιβουλές των ισχυρών με πρωτοφανή καταπάτηση όλων των διεθνών συμβάσεων και συνθηκών που η πολιτική δράση των κοινωνιών μας επέβαλε ως στοιχεία ειρήνης. Είναι μια μεταβατική περίοδος που θα οδηγήσει αναμφισβήτητα σε νέα δεδομένα διεθνούς τάξης πραγμάτων.
Ειδικότερα:
Η περιοχή μας, από την γεωγραφική και ανθρωπολογική της διάσταση, αποτελεί ανέκαθεν σημείο αναφοράς συγκρούσεων και συμβιβασμών στο πλαίσιο των οικονομικών ανταγωνισμών που συντελούνται με γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Σήμερα η «γειτονιά» μας αποτελεί το βασικότερο χώρο βίαιων και καθοριστικών διεθνώς ανακατατάξεων
Στην Μέση Ανατολή: Η επιλογή της εξάλειψης των ισχυρών δικτατόρων του Πετρελαίου (Σανταμ. Καντάφι, Άσαντ κλπ.) στο πλαίσιο του αμερικανικού σχεδίου για μια «αραβική Δημοκρατία» απέτυχε και δεν κατάφερε να καταστήσει ευχερή την χρήση των στρατηγικών οικονομικά διαδρομών στις γνωστές ρυπογόνες πηγές ενέργειας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο).
Έτσι ο γνωστός μακρόχρονος αγώνας των Παλαιστινίων για ελευθερία και ανεξαρτησία στα πλαίσια ενός παλαιστινιακού κράτους επεκτάθηκε και σε περιοχές με έντονο το στοιχείο της σταθερότητας μέχρι πρότινος μετατρέποντας την περιοχή σε εγγενή χώρο εμφυλιοπολεμικών συρράξεων. Στο Ιρακ υπάρχει μια ανίσχυρη κυβερνηση που αδυνατεί να σταματήσει τον διαμελισμό της εδαφικής της κυριαρχίας και στη Συρία η προσπάθεια αποσταθεροποίησης του μπααθικού καθεστώτος του Άσαντ προκάλεσε την συνολική ανάφλεξη με την συμμετοχή πια όχι μόνο των γειτονικών χωρών και αραβικών κινημάτων (Χετζμπολάχ, Αλ Κάϊντα κλπ.) αλλά και των ΗΠΑ, Ρωσίας και χωρών της Ευρώπης (Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία (πια)). Ο εμφύλιος (με την σύμπραξη τρίτων χωρών) πόλεμος στη Συρία ενέτεινε ένα από τα πιο φλέγοντα διεθνή προβλήματα τιο Προσφυγικό, που η Δύση φαίνεται ανίκανη κοινωνικά και οικονομικά να λύσει.
Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό υπάρχει η ανάδυση δύο πολιτικών πόλων. Ο ένας είναι η αυτονομία και η κρατική συγκρότηση των Κούρδων, που ανατρέπει τις ισορροπίες και ο δεύτερος η η διαμόρφωση ενός πολιτικού μορφώματος ακραίου ισλαμικού de facto κράτους , του ISIS που συναποτελείται από μουσουλμάνους το θρήσκευμα πολίτες διαφόρων εθνικοτήτων. Κυρίαρχο πολιτικό στοιχείο στο χαλιφάτο είναι η έντονη συμμετοχή ευρωπαίων μουσουλμάνων που χρησιμοποιήθηκαν κατά του Άσαντ αλλά από τις διαμορφούμενες στο εμφύλιο ανεξέλεγκτες καταστάσεις διέφυγαν από τον έλεγχο, ως άλλοι «Φραγκεσταίν» των μυστικών υπηρεσιών, αυτονομήθηκαν και όχι μόνο αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του πολιτικού αυτού μορφώματος αλλά μεταφέρουν με παραποίηση των ισλαμικών επιταγών την βία και τρομοκρατία και σε άλλες χώρες είτε με τρομοκρατικά κτυπήματα κυρίως στη Δύση είτε με διαμόρφωση συγγενών ομάδων κυρίως στην Αφρική και την ΝΑ Ασία. Σοβαρό επίσης στοιχείο αποτελεί η συμμετοχή Τούρκων («Γκρίζοι Λύκοι» ή Τουρκογενών (Τουρκμένοι) στοιχείων στις τάξεις του ISIS που διευρύνει την τουρκική επιρροή στο μόρφωμα που σιγά σιγά περιορίζει την αντι-Ερντογάν προπαγάνδα του. Εκεί μπορεί να λειτουργεί καλλίτερα έτσι το παραεμπόριο όπλων και πετρελαίου, της εμπορίας ανθρώπων και ειδικότερα σεξουαλικής οικονομικής εκμετάλλευσης. Σήμερα όμως το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξυμένο μετά τις εντολές για χτυπήματα και εκτός της Μέσης Ανατολής. Πάντως καθημερινά έρχονται στο φως της δημοσιότητας οι παραοικονομικές συναλλαγές τους με κέντρα των αγορών κυρίως μέσω Τουρκίας.
Ειδικότερο ρόλο στην περιοχή έχει η Τουρκία. Με μια φαινομενικά ισχυρή οικονομία επιδιώκει της εξασφάλιση των επεκτατικών της επιλογών προς Νότο για εκμετάλλευση της μεσιτείας στην μεταφορά ρυπογόνων ενεργειακών ροών αλλά και στην διεύρυνση της επιρροής της στην Κεντρική Ασία με τις εθνολογικές, θρησκευτικές και γλωσσικές συνάφειες και στην οποία όμως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ‘Ένωσης υπάρχει μια de facto επιρροή της Ρωσίας. Ας μην εκπλησσόμαστε λοιπόν από την «πολεμική» ατμόσφαιρα στις σχέσεις των δύο χωρών. Αλλά και ας ελπίσουμε ότι δεν θα μετατραπεί σε γενικευμένες συγκρούσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι η γεωγραφική ρίζα των Τούρκων (μογγολική φυλή) βρίσκεται στην Τουρκμενία που σήμερα είναι τμήμα της Κίνας και με προκλητικό τρόπο διαχειρίζεται διεθνώς το θέμα. Οι επιλογές αυτές της Τουρκίας είναι αντίθετες με τα συμφέροντα των διεθνών υπερδυνάμεων και η άμυνα της με την προσπάθεια ένταξης στην ΕΕ βρίσκει σύμφωνη κυρίως τη Γερμανία παρά την κατάφορη παραβίαση όλων σχεδόν των δημοκρατικών κοινοτικών δεδομένων της ΕΕ. Εδώ οι πρόσφατες εξελίξεις μετά την αιματηρή και καλπονόθα νίκη του κόμματος του Ερντογάν ενώ εσωτερικά τον ενισχύει πρακτικά αποτελεί κίνδυνο για την σταθερότητα στην περιοχή, κυρίως με αυθαίρετες κινήσεις )κατάρριψη Τουρκικού αεροσκάφους και εισβολή στο Ιράκ). Εδώ οφείλουμε να είμαστε σαφείς ως προς τις επιδιώξεις της Τουρκίας για κοινές δραστηριότητες σχετικά με το προσφυγικό γιατί τετελεσμένα συμφωνηθέντα πρόσκαιρα μέτρα πάντα χρησιμοποιούνται για επεκτατικές επιλογές.
Επικουρικά η «γειτονιά» μας έχει δύο ακόμα προβλήματα. Την Ουκρανία, στην οποία παρά τον δεδομένο απαράδεκτο έλεγχο της χώρας από την Ρωσία, πατώντας σ’ αυτό, ο έλεγχος της διάθεσης φυσικού αερίου στην Δυτική Ευρώπη, απαιτεί «στασίδι» εκεί χωρίς να πολυενοχλούνται από τις διασπάσεις αλλά ως ευκαιρία για καίρια οικονομικά κτυπήματα στην αυτόνομη και αυτάρκη Ρωσία. Με αποτέλεσμα η Δύση να χάσει την στρατηγική χερσόνησο της Κριμαίας και η Ουκρανία να υποχρεωθεί σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις για αυτονομία της Ανατολικής χώρας στην οποία ζουν οι Ρώσοι υπήκοοι της χώρας. Η δεύτερη πηγή επιρροών στην περιοχή είναι το σχετικά αποισλαμοποιημενο Ιραν, που μετά την συνθήκη άρσης των διεθνών κυρώσεων, όντας πυρηνική δύναμη πια είναι φίλη χώρα όχι μόνο με τις Ρωσία, Κίνα αλλά πια και με τις ΗΠΑ, αποτελεί παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή και αποδυναμώνει τον στρατηγικό χαρακτήρα του Ισραήλ, που γι αυτό διακατέχεται από νευρική διεθνή συμπεριφορά..
Τέλος στην Β. Αφρική η επιθυμία της Δύσης για «εκδημοκρατισμό» των χωρών της δεν ελέγχεται τόσο ανατολικά (Αίγυπτος Λιβύη) όσο και δυτικά (Τύνιδα και Αλγερία κυρίως). Αυτή η κατάσταση με τα προβλήματα των μεσοσαχάριων χωρών κυρίως καθιστούν την μετανάστευση στην Ευρώπη ως κύριο οικονομικό της πρόβλημα.
Από την άλλη πλευρά στα Βαλκάνια τα προβλήματα της οικονομίας δημιουργούν ένα ιδιαίτερο συγκυριακά κλίμα δημοκρατικής αντίδρασης. Η συμφωνία Σερβίας Κοσσόβου, η στενότερη συνεργασία μωαμεθανών και σέρβων στην Βοσνία και οι ανάγκες από το προσφυγικό που υποχρεώνουν σε συνεργασία τις χώρες της δυτικής βαλκανικής είναι απτά παραδείγματα.
Οι εξελίξεις αυτές αφήνουν τόπο για αισιόδοξες εξελίξεις στην Κύπρο, κάτι που μας ενδιαφέρει ευθέως πολλαπλώς σε επίπεδο διεθνών σχέσεων αλλά κυρίως οικονομικά. Αλλά και στα οικονομικά της δικής μας Κρίσης λόγω της ένταξης μας σε διεθνείς συλλογικότητες (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ.) που η παρουσία μας είναι αναγκαία.
Συμπερασματικά φαίνεται να επανέρχεται ο καθοριστικός ρόλος των ΗΠΑ στις διεθνείς εξελίξεις της περιοχής μας, η Ρωσία διαθέτοντας αυτάρκεια και εξαιρετική στρατιωτική μηχανή αποτελεί κύριο μοχλό ανακατατάξεων και η ΕΕ καθίσταται από ηγετική δύναμη παρακολούθημα των διεθνών δράσεων, μη μπορώντας (επί του παρόντος τουλάχιστον) η Γερμανία να αυτονομηθεί των άλλων χωρών της Ευρώπης και σε ειδικότερο δικό της ρόλο βρίσκεται σε αδυναμία ,γεγονός που εξυπηρετεί (και επιδιώκεται;) τα συμφέροντα τρίτων δυνάμεων.
Και η Ευρώπη μας…;
Τι συμβαίνει στην Ευρώπη:
Η δική μας σκοπιά ως φιλοευρωπαϊστές οφείλει να ανησυχεί σοβαρά.
Ο σκληρός οικονομικός πυρήνας της ΕΕ, δηλ. το EUROGROUP στη σημερινή του διαμόρφωση εξυπηρετεί τις διεθνείς αγορές στον σκληρό ανταγωνισμό με τις αναδυόμενες οικονομίες και την επανακάμπτουσα αμερικανική Οικονομία.
Με πυρήνα την Γερμανία και πλήθος δορυφόρων της στο Βορρά επιχειρείται η θεσμοθέτηση της ευρωπαϊκής Οικονομίας δύο ταχυτήτων.
Θύμα σ’ αυτήν την επιλογή είναι το ευρώ που από διακρατικό οικονομικά νόμισμα που παρέχει την ευχέρεια εργαλείου συναλλαγών έχει περιοριστεί στην αποκλειστική χρήση του από τις αγορές περιορίζοντας τον ευρωπαϊκό του οικονομικό σχεδιασμό.
Βασικό στοιχείο αυτής της επιλογής είναι η θεσμική επιβολή των επιλογών των αγορών στο EUROGROUP με υποταγή των χεουσών οικονομιών κυρίως της Νότιας Ευρώπης σε θεσμικές ευρωπαϊκές δεσμεύσεις περιορίζοντας τες σε οικονομίες δορυφόρους άλλων κρατών – μελών απλά της ΕΕ.
Πρώτη πιλοτική προσπάθεια εφαρμογής το Grexit, σχεδιαζόμενο από το 2012
Εδώ οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στην ελληνική κυβέρνηση που άνοιξε το θέμα, διαμόρφωσε ευρωπαϊκό διάλογο που εξ αντικειμένου πήρε διεθνή χαρακτήρα, όρους κοινωνικής αλληλεγγύης (Καμπάνια του coup) και με αποκορύφωμα την επιλογή της για τη συμμετοχή του Ευρωκοινοβουλίου στους φορείς ελέγχου της Συμφωνίας (πάγιο το αίτημα των ευρωπαϊστών για μεγαλύτερη ουσιαστική συμμετοχή του μόνου δημοκρατικά εκλεγμένου οργάνου της ΕΕ). Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις περιόρισαν τις προοπτικές αυτές.
Αντίθετα ως θετικό στοιχείο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα «άνεμο αλλαγής» στην ΕΕ. Μετά την αλλαγή στην Ελλάδα, την διαμόρφωση διαφορετικού συνασπισμού στην Πορτογαλία, την διαφαινόμενη αντίστοιχη εξέλιξη από τις εκλογές στην Ισπανία, την περισσότερο κοινωνική κατεύθυνση στην Ιταλία και με αναμενόμενες αντίστοιχες εξελίξεις στην Ιρλανδία και Βρετανία αλλά και την πρόσφατη «έγερση των πολιτών « στην Γαλλία για τις περιφερειακές εκλογές είναι δυνατόν να ανατραπεί η προσπάθεια συνέχισης μιας αντιλαϊκής πολιτικής λιτότητας. Υποστηρίζουμε ένα Ευρωπαϊκό συνέδριο για το χρέος και την δημοκρατία.
Ποία η αιτία των διαδικασιών αυτών: Η έλλειψη των δημοκρατικών, θεσμικών και κοινωνικών όρων ώστε να αναβαθμιστεί η κοινωνική και θεσμική οντότητα της ΕΕ. Η συμπεριφορά σήμερα δικαιώνει τους ευρωπαίους πολίτες που δεν ψήφισαν σε δημοψηφίσματα ή διαμόρφωσαν κινήματα αντίδρασης για το Ευρωσύνταγμα.
Ο ευρωσκεπτικισμός δεν είναι αποτέλεσμα του ρατσισμού. Αυτός είναι το εργαλείο. Η πραγματικότητα είναι η υποταγή των μικρών οικονομιών εθνικών κεφαλαίων στις διεθνείς αγορές. Στην Βρετανία λέγεται ευθέως. Στην Γαλλία κορυφώνεται η οικονομική της επιλογής της Εθνικής Οικονομίας. Στην Αυστρία πρόκειται να διεξαχθεί δημοψήφισμα για την έξοδο από την ΕΕ, με υπογραφές πολιτών. Αυτός ο Ευρωσκεπτικισμός σπείρεται και στις πιο βορεινές χώρες είτε ευθέως είτε συγκεκαλυμμένα από λαϊκά φιλελεύθερα κόμματα που επανέρχονται στην εξουσία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο οικονομικός τρόπος λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με μειωμένο ολοένα και περισσότερο το κοινωνικό στοιχείο που αντικατοπτρίζεται στις συνθήκες της ΕΕ καθιστά την επιλογή της Ενωμένης Ευρώπης πολιτικό βαρίδι για εκμετάλλευση από τον ευρωσκεπτικισμό. Επιδιώκουμε μια Ευρώπη των πολιτών με κάλυψη του δημοκρατικού ελλείμματος στην θεσμική της συγκρότηση και εφαρμογή των ιδρυτικών της διακηρύξεων στην όλη λειτουργία της.
Η ελληνική πολιτική συγκυρία
Γενικές εκτιμήσεις
Ειδικότερα για την ελληνική συγκυρία συμπληρωματικά σε όσα στην αρχή της πολιτικής απόφασης επισημάναμε ,ειδικότερα διαπιστώνεται:
Ι. Στο χρόνο που πέρασε είχαμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις για νέο Κοινοβούλιο ένα δημοψήφισμα και σοβαρά αντιλαϊκά μέτρα πο έλαβε η Κυβέρνηση παρά τα αντιθέτως επαγγελλόμενα, προφανώς λόγω έλλειψης πείρας και πλάνου αντιμετώπισης του πραγματικού πρόσωπου και των δυνατοτήτων των δανειστών Μια σειρά από μέτρα καθιστούν δυσχερέστερη την έξοδο από την οικονομική κρίση, προκαλούν υφεσειακές οικονομικά καταστάσεις και περιορίζουν την ταχεία επάνοδο στην πραγματική οικονομία, με οικολογικό περιεχόμενο, νέες καινοτόμες επιλογές όπως η κοινωνική οικονομία και εκμετάλλευση του δεδομένων για βαθιές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και τον κρατικό μηχανισμό. Παρά τις θετικές επιλογές στο χώρο της διαφθοράς και της διαφάνειας δεν έχει εξαλειφθεί η νοοτροπία της διαφάνειας κυρίως σε συναλλαγές Κράτους-πολίτη.
Οφείλουμε πάντως να επισημάνουμε ότι η πολύ άσχημη συμφωνία την οποία καλούμαστε να εφαρμόσουμε αφήνει και περιθώρια για κάποιο θετικό πρόσημο, δηλ. το δικαίωμα προσδοκίας
για κούρεμα του χρέους
την διαχείριση των 35 δις του πακέτου Γιούνκερ που συμφωνημένα θα χρησιμοποιηθεί εκτός των ρυθμίσεων του δημοσιονομικού χρέους
τον περιορισμό των συνεπειών του μνημονίου μέσω μικρών ανακουφιστικών διατάξεων στις γενικότερα συμφωνημένες μνημονιακές επιλογές.
ΙΙ. Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ακόμα από την ολιγόμηνη συμμετοχή μας στο κυβερνητικό σχήμα μια αδιανόητη εξουσία της διοικητικής μηχανής που ελέγχει ακόμα και την πολιτική ηγεσία, με αποτέλεσμα την αδυναμία επιβολής των πολιτικών επιλογών της Κυβέρνησης και την καθυστέρηση δομικών αλλαγών στο κρατικό λειτουργικό σύστημα. Όμως οφείλουμε, να διαπιστώσουμε στην Κυβέρνηση τη δογματική λανθασμένη αντίληψη ότι ο δημόσιος υπάλληλος ως μισθωτός δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με τους ολιγάρχες επιχειρηματίες, την άτολμη ως προς το αντιπολιτευτικό pressing που συνίσταται στη θέση «βάζει τους δικούς της» ότι απέφυγε να τα βάλει με το κρατικό κατεστημένο και έτσι δεν είχε και αντικειμενικά την δυνατότητα αποτελεσματικής άρνησης των διολισθήσεων της κυβερνητικής πολιτικής στην μεταφορά της πολιτικής στρατηγικής στην διοικητική της εφαρμογή.
Η αναδιάταξη του πολιτικού χώρου
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο χρόνο της διακυβέρνησης του υπέστη τις συνέπειες της συγκρότησης του. Ξεκινώντας από την άποψη της σύγκλισης ετεροβαρών ιδεολογικά και πολιτικά δυνάμεων συσπείρωσε εντελώς διάφορα πολιτικά στίγματα. Το αποτέλεσμα ήτανε η ουσιαστική διάσπαση του με τις κυβερνητικές επιλογές, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς διαφορετικός από το ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου. Η κοινοβουλευτική του ομάδα και η Κ.Ε. έχει μεγάλη ομοιογένεια, μετά την αποχώρηση της αριστερής πλατφόρμας και των δυνάμεων που συγκρότησαν την ΛΑΕ.
Η λειτουργία των στελεχών της ΛΑΕ εντός και εκτός Κυβέρνησης και η σύγχυση σε απόψεις και θέσεις, αιτιολογίες και προτάσεις πολιτικών εξόδου διαμόρφωσαν στον πολίτη την εικόνα της ασυνέπειας όσο (και περισσότερο) για τους εναπομείναντες στο ΣΥΡΙΖΑ και της ανασφαλούς αντιφατικότητας στο πολιτικό της στίγμα.
Η Νέα Δημοκρατία κινείται στα όρια της διαμόρφωσης της πολιτικής ταυτότητας μετά τις απανωτές ήττες. Δυστυχώς όμως αντί να επιλέξει τον χρόνο για την διαμόρφωση μιας σύγχρονης φιλελεύθερης πολιτικής ταυτότητας αναλώνεται στην «ανεύρεση του Αντι-τσίπρα» αρχηγού. Είναι πια κόμμα πολιτευτών και βουλευτών χωρίς οργανώσεις βάσης και χωρίς εσωτερική δημοκρατική δομή. Με τα προβλήματα που έχει στην εκλογή προέδρου, και που δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει ακόμα και μετά την όποια εκλογή του, η κατάσταση αυτού του κόμματος ενδέχεται να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο, χωρίς να αποκλείεται και διάσπαση, μικρή ή μεγάλη, με πιθανότητα τη δημιουργία ενός ακροδεξιού κόμματος μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής που θα καλύψει το κενό ΛΑ.ΟΣ.
Στον ίδιο χώρο κινείται και το κόμμα των ΑΝΕΛ που κυριαρχείται από εθνικόφρονες απόψεις στην ιδεολογική του αυτότητα αλλά δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει στην συγκυβερνητική του συνέπεια ακόμα και σε περιπτώσεις συγκρουσιακών επιλογών με την ιδεολογική τους ταυτότητα.
Ο λεγόμενος μεσαίος χώρος
Εδώ χρειάζονται εξειδικεύσεις.
Το ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι ουσιαστικά αποτελούν κομματικούς σχηματισμούς που προήλθαν από την ίδια μήτρα.
Το ΠΑΣΟΚ πλέον έχασε την κοινωνικά διαχειριστική του πρωτοκαθεδρία. Προφανώς ηττημένο και εκλογικά και κοινωνικά συνειδησιακά, δεν άλλαξε ουσιαστικά πολιτική ταυτότητα στην ελληνική μέθοδο έκφρασης της σοσιαλδημοκρατίας. Προσπαθεί να επανακάμψει με σοσιαλδημοκρατικούς βερμπαλιασμούς, να «μιλήσει» στους νεόκοπους «γιάπηδες» και να προβάλλει το ανδρεοπαπανδερικό λαϊκισμό. Δεν πείθει. Και η όποια άνοδος του θα είναι ευκαιριακή γιατί του λείπει η φρεσκάδα σε ιδέες για τη παρούσα συγκυρία. Και αρνητικό ρόλο έχουν και τα βαρίδια που ακόμα κουβαλάει (Βενιζέλος κλπ.)
Το Ποτάμι συγκέντρωσε στελέχη του κεντρώου χώρου με μηδαμινή οργανωτική βάση στην Κοινωνία αλλά διαθέτει και την τυχοδιωκτική πολιτικά κοινωνικά ελιτ σε ένα ανήθικο πρόταγμα: Μετέτρεψε την απολιτίκ δυσαρέσκεια σε πολιτική. Διερωτώμεθα: Αν παρ ελπίδα έπαιρνε απόλυτη πλειοψηφία, ποιό θάτανε το πρόγραμμα του. Οφείλουμε να επισημάνουμε και τις απαράδεκτες πολιτικές του θέσεις για το προσφυγικό, τις διατλαντικές συμφωνίες, την πολιτική διαχείριση των ΓΤΟ και άλλες θέσεις σφόδρα αντιοικονομικές.
Η εκπροσώπηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από την ΔΗΜΑΡ χρεοκόπησε μέσα στην καταιγίδα των πολιτικών εξελίξεων αυτό το χρόνο. Η συνεργασία της με το ΠΑΣΟΚ από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως φυσιολογική εξέλιξη. Ενώ η συγκρότηση πόλου περί τον Φώτη Κουβέλη με πρόσημο την στήριξη της «Αριστερής Κυβέρνησης» πάσχει από αξιοπιστία. Οι εναπομείναντες εκτός των δύο πολιτικών επιλογών διαθέτουν οικολογικό περιεχόμενο, πλην όμως ασαφές και ανώριμο για το ποιοτικό άλμα.
Τα σχήματα της καθαρόαιμης κομμουνιστικής Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.) αποτελούν επιβεβαίωση της δογματικότητας, της αναποτελεσματικότητας στην εφαρμογή των επιλογών και το ανεφάρμοστο των προτάσεων υπό τις παρούσες συνθήκες.
Το φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής»;
Το μόρφωμα της ναζιστικής φασιστικής ακροδεξιάς με τον τίτλο «Χρυσή Αυγή» φαίνεται να καθιερώνεται πια στην πολιτική σκηνή. Και στις πρόσφατες εκλογές η «Χρυσή Αυγή» κατάφερε να αποτελεί το τρίτο κόμμα
Μια εύκολη απάντηση είναι το γεγονός ότι εκφράζει την απεγνωσμένη αντίδραση στην γενικότερη και κυρίως οικονομική κρίση. Και για τον προοδευτικό χώρο αντιπροσωπεύει ακόμα τον ναζισμό, το φασισμό και τον ρατσισμό.
Οφείλουμε όμως να δούμε βαθύτερα το φαινόμενο του ναζισμού στην Ελλάδα.
«Αλλά ο Ναζισμός δεν γεννήθηκε από την Βαϊμάρη. Αυτή αποτέλεσε την αφορμή για την επικράτηση του», έγραφε στα απομνημονεύματα του ο ΓΓ του ΚΚ Γαλλίας Ζώρζ Μαρσαί.
Σήμερα λοιπόν οφείλουμε να ψάξουμε το γιατί στην Ελλάδα και όχι στην Πορτογαλία ή στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό στην Ισπανία έχουμε αυτό το φαινόμενο παρά την Κρίση και στις τρεις χώρες. που δοκιμάστηκαν πρόσφατα από δικτατορίες και μάλιστα πολύχρονες. .
Α Ο Νόθος Πατριωτισμός: Η συγκρότηση του Ελληνικού Κράτους δεν ήτανε αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών. Το ελληνικό Κράτος ήτανε «δοτό» από τους «συμμάχους» μας. Μας δώσανε την ανεξαρτησία, επιδιώξανε την εφαρμογή προτύπων εκτός ελληνικής πραγματικότητας, είχανε συνταγματικούς τοποτηρητές αλλοδαπούς εξ Ευρώπης συνήθως με τους εναλλασσόμενους βασιλικούς οίκους που ευθέως και συνειδητά εξυπηρετούσαν τα ξένα συμφέροντα. Δεν είχαμε κόμματα με ιδεολογικό υπόβαθρο αλλά κόμματα εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων. Και άλλα πολλά. Έτσι οι οποιοιδήποτε κοινωνικοί αγώνες υπέτασσαν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα στον αντικρατισμό που συντηρούσε αντιπαραθετικά ένα νόθο πατριωτισμό που συνέχεε το κοινωνικό με το πατριωτικό. Αυτό γέννησε και στήριξε την κοινωνική μας συγκρότηση στον «πατριωτικό αντικρατισμό» που βόλευε ιδεολογικά την Πολιτική στην χώρα αλλά και τους «τρίτους» προστάτες.
Β. Παραδείγματα:
Η κοινωνική Παιδεία περιστράφηκε στην ιστορική καταγωγή των κατοίκων της περιοχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο σκοταδιστικός «πόλεμος κατα των δημοτικιστών
Η Δικτατορία του Μεταξά ακολούθησε την δεινή οικονομική κατάσταση που περιήλθε η χώρα στο Μεσοπόλεμο.
Μην ξεχνάμε ότι, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η μόνη χώρα στην οποία κέρδισαν οι συνεργάτες των Ναζιστών ήτανε η Ελλάδα, ως «αιχμή του δόρατος» του ξενόφιλου κομματιού της κοινωνίας μας. Μεταλλάχτηκαν σε «λαϊκή Δεξιά» και με ό,τι αυτό συνεπήγετο (παρακράτος, τρομοκρατία, λογοκρισία. κομματισμός, πελατειακή σχέση του πολιτικού συστήματος κ.α.) ως αναγκαία στοιχεία για την επιβολή και ανοχή τους από την πλειοψηφία των Πολιτών που τελικά συντάχτηκαν με την νοοτροπία αυτή και διαμορφώσαμε θεσμικό πλαίσιο «μίζας» και «πολιτικής εκμετάλλευσης» της καθημερινότητας. Ο ΙΔΕΑ, το Παρακράτος των δολοφόνων του Λαμπράκη, του Πέτρουλα κλπ. είχανε μια ιδιάζουσα σχέση με το κράτος.
Γ. Εδώ θα πρέπει να αποδώσουμε και τις ευθύνες που αντιστοιχούν και στην Αριστερά. Από την γέννηση της περιόρισε αισθητά τον ταξικό χαρακτήρα της ιδεολογικής κοινωνικής της αντιπαράθεσης χάριν αυτού το «πατριωτισμού». Τα παραδείγματα αμέτρητα. Αλλά και πολύ πρόσφατα τα στοιχεία της «νεοορθοδοξίας» που ιδεολογικά αναπτύχτηκαν στον χώρο της Αριστεράς πρόσφατα την μεταπολιτευτικές δεκαετίες. Πολλοί κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί Αριστεροί έγιναν φανατικοί υπέρμαχοι του νεοπατριωτισμού με επιχειρηματολογικά στοιχεία από το βάθος του ρατσισμού (Αντισημιτισμός, Αντιτουρκισμός γενικά βαλκανική κινδυνολογία, σεναριολογίες για την αύξηση του μεταναστευτικού κλπ.).
Δοθείσης λοιπόν ευκαιρίας, δηλ. με την κατάρρευση της δημοκρατικού συστήματος όπως διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά, που όμως καθοριστικά ως προς την ποιότητα της Δημοκρατίας έλειψε η θεσμική συμμετοχή του πολίτη το συνονθύλευμα, εγκληματικών, πατριωτικών, εθνικολαϊκών δεξιών στοιχείων συντάχθηκε ενάντια στο σύστημα …για να το ανατάξει!!!. «εθνικά». Παίζοντας επικοινωνιακά ότι «έτσι το τιμωρεί». Οι περισσότεροι από τους οπαδούς τους κινούνται στην ίδια νοοτροπία των καναπεδόπληκτων που βολεύονταν με τις παραδειγματικές πράξεις.
Άρα η αντιμετώπιση του εκφασισμού που θα ενταθεί και με την ανάγκη του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος αναπροσανατολισμού στην πόλωση για να περάσει τις επιλογές του χρειάζεται να περάσει από την διαμόρφωση του Κράτους των πολιτών και όχι των έξωθεν επιλογών.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι
Με όλα τα παραπάνω δεδομένα ο ριζοσπαστικός και άμεσα αποτελεσματικός οικολογικός λόγος έχει χώρο. Και αν οι όποιες συνεργασίες γεννούν κινδύνους σύγχυσης αυτονομίας οι πολιτικές απόψεις της Οικολογίας οφείλουν να μην ταυτιστούν με αριστερο-εξωκοινοβουλευτικές δογματικότητες που ικανοποιούν κατά βάση την ιδεολογική καθαρότητα, που μας οδηγεί σε δεξιούς και αριστερούς οικολόγους, άρα όχι οικολόγους/
Υπό τα δεδομένα αυτά και με βάση την πολύ μεγάλη εμπειρία μας στο χρόνο που πέρασε οφείλουμε
Να αλλάξουμε τον τρόπο και τις δομές της συμμετοχής του κόμματος μας στην κυβερνητική πολιτική, με όρους και προτάσεις συγκεκριμένους και έγκαιρα προβαλλόμενους, τώρα μάλιστα, που η παρουσία μας είναι καθοριστική στην πλειοψηφούσα κυβερνητική ομάδα, με έντονο το πολιτικό στοιχείο (π.χ. τα 22 σημεία, τις προτεραιότητες που θέσαμε στις πρόσφατες εκλογές κλπ.)
Να ενσκήψουμε στον συγκρότηση και προβολή του αυτόνομου πολιτικού μας οικολογικού λόγου μεταξύ των άλλων, ενδυναμώνοντας την αυτοδιοικητική μας παρουσία στις τοπικές κοινωνίες , που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά την θεσμικότητα επίσης αλλά και την αυτοδυναμία μας εκεί.
Να βάλλουμε όλοι-ες «νερό στο κρασί μας» για να οργανώσουμε το Κόμμα ορθολογιστικά, με τρία στοιχεία: την εντοπιότητα, την κοινωνική δραστηριότητα και την κινηματική μας συμμετοχή, ανεξάρτητα από τις κυβερνητικές επιλογές. Και προς άρση παρεξηγήσεων: Ι. στην συνεργασία μας είναι συμφωνημένο το «άλλο η κυβέρνηση και άλλο το κόμμα» και ΙΙ. μεταφορά των κινηματικών μας συνδέσεων στην επίτευξη των στόχων τους με τις πιέσεις μας στη Κυβέρνηση και σε όλο της το εύρος χωρίς περιορισμούς στο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Το κόμμα συνεργάζεται. Όχι τα άτομα.
Να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με το συγκριτικό μας πλεονέκτημα στην πολιτική σκηνή, δηλ. τους Ευρωπαίους Πράσινους, ώστε αυτό να επενδυθεί πολιτικά στο κοινωνικό πολιτικό μας κύρος.
Να επαναπροσδιορίσουμε τις πολιτικές μας προτεραιότητες παίρνοντας υπόψη την πολιτική συγκυρία και την οικολογική της διάσταση
Να οργανώσουμε της επικοινωνιακή μας πολιτική και τη τεχνικο οικο-νομική οργάνωση του κόμματος, απαραίτητα εργαλεία για να κινούνται οι δράσεις μας προς τους στόχους μας.
Τι γίνεται με τις συνεργασίες;
Κατ’ αρχήν η συνεργασία σε επί μέρους θέματα και κοινωνικά ενδιαφέροντα είναι εφικτή Και ευχερώς.
Στο γενικότερο όμως επίπεδο, οφείλουμε να εγκαταλείψουμε τις ιδεοληψίες της αριστερής (στους περισσότερους από μας) καταγωγής.
Είναι αρχή μας η κουλτούρα της συνεργασίας και της σύνθεσης.
Γεννάται όμως το ερώτημα: Πως την εννοούμε. Γιατί και το ΚΚΕ το διακηρύσσει.
Δύο, λοιπόν οι λογικές:
είτε ανοχή στο διαφορετικό και συνθέτεις.
είτε πολιτικοί όροι προσχώρησης, οπότε οφείλουμε να διαπιστώσουμε την διαφορά μας από τι «μέτωπο» της Αριστεράς.
Συντάσσομαι με το πρώτο.
Όμως με δύο όρους:
Ο πρώτος είναι η διατήρηση της πολιτικής αυτονομίας και ταυτότητας της Πολιτικής Οικολογίας. Είναι λάθος όμως η γενίκευση της άρνησης με το κριτήριο αυτό. Αντίθετα αυτό σημαίνει, διαχωρισμός σαφής ανάμεσα στο πολιτικό στίγμα και την συμμετοχή μας σε διαχειριστικές πράξεις.
Ο άλλος όρος είναι η υποταγή του στενού κομματικού συμφέροντος στο γενικότερο της ανάγκης σύμπραξης για διαμόρφωση κατεύθυνσης, ελέγχου, επιβολής κοινωνικής πρότασης κλπ.
Υπάρχει λοιπόν προνομιακός χώρος των Πολιτικής Οικολογίας;
Για να υπάρχει κοινωνική αποδοχή, βασικό στοιχείο για την όποια διαπραγματευτικότητα οφείλουμε να μιλήσουμε …στην δική μας κοινωνία.
1. Από τις αυτοδιοικητικές εκλογές και μετά προβάλλαμε ιδέες πρωτοποριακές, άμεσα εφαρμόσιμες και ριζοσπαστικές. Οι ιδέες αυτές που αρχικά λοιδορήθηκαν σήμερα αποτελούν τον κύριο μοχλό της αποτελεσματικής ριζοσπαστικότητας σε καιρό κρίσης.
Πολλοί δραστηριοποιούνται κοινωνικά με αυτές τις κατευθύνσεις.
Άλλοι τις καπηλεύονται γιατί δεν τις πιστεύουν.
Αλλά ακόμα και τα κυβερνητικά επιτελεία ( και σε προηγούμενες Κυβερνήσεις και στην σημερινή (είναι γεγονός λιγότερο) θεσμοθετούν, άλλοτε σωστά αλλά αποσπασματικά άλλοτε εξ ιδεοληψιών λάθος άλλοτε εσκεμμένα παραποιητικά, τέτοιες επιλογές.
Η Αποκέντρωση,
Η αντίσταση στην ανάπτυξη που στοχεύει στον καταναλωτισμό
Η συμμετοχικότητα του πολίτη με όρους δημοκρατικής αμεσότητας,
Η αποαστικοποίηση των πόλεων
η τοπικοποίηση της υγιούς παραγωγής κύρια στον αγροτικό τομέα,
η αλλαγή των κριτηρίων στην κατανάλωση επί το ασφαλέστερο αντί της «μόδας»
σήμερα δυναμώνουν στην Ελλάδα.
Άρα δυναμώνει ο κοινωνικός πυρήνας της Πολιτικής Οικολογίας.
Θεσμικό εργαλείο ο Κοινοτισμός.
Και όπου μας παίρνει μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Το πολιτικό μας βάρος λοιπόν εκεί. Και με την ελαστικότητα της κομματικότητας των πολιτών αυτό είναι το αληθινό πεδίο ανυπακοής και απόσπασης πολιτών στην κατεύθυνση μας με ό,τι αυτό σημαίνει
ιδεολογικά για την κοινωνία,
πολιτικά για το κόμμα της Πολιτικής Οικολογίας και
πρακτικά για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων του πολίτη,
Άρα βασικό χαρακτηριστικό της ιδεολογικής συγκρότησης της Πολιτικής Οικολογίας
Τα κόμματα των πρασίνων μιλούν από χρόνια για μείωση της μέσης κατανάλωσης, την συνειδητή επιλογή αλλαγής προτύπου ζωής σε αντί-καταναλωτική κατεύθυνση και χρησιμοποιούν όρους όπως «λιτή αφθονία», «δίκαια λιτότητα», «αποανάπτυξη » κ.λ.π.
Η καταναλωτική συμπεριφορά ως αντίληψη δεν διακατέχει μόνο τα εύπορα στρώματα της κοινωνίας αλλά δυστυχώς και τα φτωχά στρώματα που έχουν αποδεχθεί το κυρίαρχο καταναλωτικό πρότυπο. Η κατανάλωση τυποποιημένων χυμών σε πλαστικά ή μεταλλικά μπουκαλάκια όταν υπάρχουν φρέσκα υγιεινά φρούτα και οικονομικά είναι ένα τέτοιο παράδειγμα . Η κατοχή του πλούτου βέβαια όταν συνδυάζεται με την καταναλωτική νοοτροπία γίνεται προκλητική, ρυπογόνος και καταστροφική συμπεριφορά.
Η ρεαλιστική βασική στρατηγική επιλογή σωτηρίας της κοινωνίας και του πλανήτη είναι η σύγκλιση και συμμαχία της σύγχρονης Αριστεράς και της οικολογίας με προγραμματικούς όρους.
Στη σημερινή συγκυρία για την Ελλάδα της κρίσης και των γεωπολιτικών επικίνδυνων καταστάσεων είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μια ισχυρή και ευρύτερη συμμαχία που θα περιλαμβάνει την αριστερά και την οικολογία και θα εκτείνεται και πέρα από τα όρια της αριστεράς, που θα περιλαμβάνει πολιτικούς σχηματισμούς και έντιμους πολίτες με διάθεση να συμβάλλουν στην σωτηρία της χώρας και να υποστηρίξουν σε κάθε επίπεδο ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με άξονες την βιωσιμότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί από όλους ότι η ευημερία μας εξαρτάται από την ποιοτική ανασυγκρότηση του κράτους, την δημιουργία συνεκτικής, δίκαιης, αλληλέγγυας και δημοκρατικής κοινωνίας στην οποία ο κάθε πολίτης κρίνει και κρίνεται, συμμετέχει σε κοινωνικές συλλογικότητες όπου συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις αλλά λογοδοτεί και για την δική του προσωπική συμβολή και συμπεριφορά.
Επίσης υποσχέσεις που ικανοποιούν τις επιθυμίες των πολιτών χωρίς την συνειδητοποίηση των δυσκολιών υπονομεύουν την σωστή προοπτική.
Είναι κοινή συνείδηση ότι οι ιδεολόγοι λιγοστεύουν και οι ρεαλιστές ιδεολόγοι είναι ακόμη λιγότεροι. Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί άνθρωποι της πολιτικής ακόμη με αριστερή ή και ανατρεπτική φρασεολογία που φροντίζουν μέσα από την πολιτική την ατομική τους οικονομική αποκατάσταση ή την ικανοποίηση της φιλοδοξίας τους παρά την πραγματική αλλαγή. Υπάρχουν συμπολίτες μας που τρυπώνουν με επιδέξιο τρόπο στα κόμματα που οδεύουν προς την εξουσία ή και σε μικρότερα κόμματα για να μεταπηδήσουν στη συνέχεια κάπου για εξουσία και χρήμα.
Το σύστημα και ο καταναλωτισμός απομάκρυνε μεγάλο ποσοστό των πολιτών από τα κοινά και την πολιτική
Είναι ανάγκη οι πολίτες να αναλάβουν την ευθύνη που αναλογεί στον καθένα, οι ενταγμένοι σε κόμματα να υπερβούν τις κομματικές περιχαρακώσεις, τους προσωπικούς εγωισμούς και φιλοδοξίες και να πάρουν πρωτοβουλίες για μια νέα συμμαχία προοπτικής και όχι ευκαιριακή – εκλογική.
Σήμερα τακτικός στόχος πρέπει να είναι μία συμμαχία ευρείας πλειοψηφίας που να μπορεί να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα και να αλλάξει δομές στην οργάνωση του κράτους , την παιδεία και την οικονομία.
Να στοχεύσει αλλαγές σε βιώσιμη κατεύθυνση για συνεκτική και δίκαιη κοινωνία και ισόρροπη ανθεκτική και ακατάρρευστη οικονομία.
ΒΑΣΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ
Στα οποία πρέπει να επιμείνουμε.
τιμωρία των υπευθύνων διαπλοκής και κλοπής των χρημάτων του Ελληνικού λαού σε βάθος χρόνου και η δήμευση των περιουσιών τους.
Κατάργηση ή περιορισμός των προνομίων πρώην υπουργών, βουλευτών
Πάταξη της φοροδιαφυγής, του μαύρου χρήματος και κάθε είδους κυκλώματος στην διαχείριση του δημοσίου χρήματος.
Μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος προς κοινωνική και περιβαλλοντική κατεύθυνση .
Μέτρα απόλυτης διαφάνειας και κοινωνικού ελέγχου στα δημόσια έργα, προμήθειες και αδειοδοτήσεις.
Αλλαγή στο μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης.
Προτεραιότητα στην βιωσιμότητα κοινωνίας, φύσης, οικονομίας .
Αποκέντρωση διοικητική και οικονομική
–Ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των αδύναμων στρωμάτων .
Ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με κριτήριο και την περιβαλλοντική και κοινωνική τους συνεισφορά
Ανάπτυξη δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης.
Αντιμετώπιση της ανεργίας μέσα από την ανάπτυξη σε μεγάλη κλίμακα πράσινων δραστηριοτήτων.
Ενίσχυση της επιστροφής στην ύπαιθρο με συγκεκριμένα μέτρα.
Στήριξη της βιολογικής γεωργίας και της βιώσιμης αλιείας.
Υπέρβαση του μοντέλου τουρισμού των μεγάλων συγκροτημάτων με καθορισμό της οικολογικής αντοχής κάθε περιοχής , ενίσχυση ήπιων μορφών τουρισμού που συμβάλλουν στην γενικότερη βιωσιμότητα.
Ενίσχυση με ειδικά κίνητρα για ανάπτυξη μικρών και μεγάλων συνεταιρισμών.
Πολιτική βιωσιμότητας στην ενέργεια, τις μεταφορές ,τις κατασκευές και τις καλλιέργειες.
Θεμελίωση κανόνων ουσιαστικής δημοκρατίας με στοιχεία τοπικότητας και άμεσης δημοκρατίας.
Δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των ΜΕΣΩΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.
Ειδικός νόμος για την δημοκρατική συγκρότηση και λειτουργία των κομμάτων.
Αποκατάσταση της έννομης τάξης με νόμους δίκαιους σε αρμονία με το δημόσιο αίσθημα που θα εκφράζουν τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.
Σταθερό κλίμα για την οικονομία με ισχυρούς θεσμούς και αντικειμενικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς :
Για την λειτουργία των επιχειρήσεων (ειδικό καθεστώς για τον περιορισμό της ανομίας μέσο των εξωχώριων «offshore» εταιρειών).
Την εύρυθμη λειτουργία του χρηματιστηρίου με μεγάλη φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών (για να μετατραπεί το χρηματιστήριο χώρος επένδυσης και όχι κερδοσκοπικού παιχνιδιού).
Την αξιολόγηση και αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα.
Δίκαιη και αντικειμενική αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών συλλογικά και των υπαλλήλων ατομικά για να αυξηθεί η αποδοτικότητα και η έντιμη διαχείριση στον δημόσιο τομέα.
.Να θεμελιωθεί ανεξαρτησία της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ από τους κομματικούς μηχανισμούς, αλλά ο ελληνικός λαός μέσα από δημοκρατικούς κοινωνικούς θεσμούς να ασκεί τον έλεγχο της έντιμης , εύρυθμης και αποτελεσματικής λειτουργίας του δημόσιου τομέα γιατί κάθε εξουσία πρέπει να πηγάζει από τον λαό.