Το δίκιο του ισχυρού ή αλλιώς ο Ενεργειακός Ιμπεριαλισμός, νέα πραγματικότητα της ΕΕ

Διαβάστε παρακάτω το άρθρο που υπογράφει η Δήμητρα Λυμπεροπούλου, Περιφερειακή Σύμβουλος Πελοποννήσου, Συν-εκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων
στο Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα το οποίο φιλοξενήθηκε στο PERIPTERON.EU το οποίο ευχαριστούμε θερμά.

Το δίκιο του ισχυρού είναι μάλλον η νέα πραγματικότητα, η οποία δεν διέπει τελικά μόνο τις εργασιακές ή και τις διακρατικές σχέσεις. Οι οικονομικά ισχυροί του πλανήτη, είτε πρόκειται για κράτη είτε για μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, έχουν βάλει εδώ και χρόνια στόχο την απόκτηση της «γης των αδυνάτων», δηλαδή κυρίως των φτωχών κρατών.
Τα κίνητρα ποικίλουν, για τις μεν χώρες που πρωτοστατούν σε αυτή την νέα αποικιοκρατία το ζητούμενο μέχρι πρόσφατα ήταν η πρόσβαση σε μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων και πρώτων υλών, ενώ για τους επιχειρηματικούς ομίλους, το κέρδος αποτελούσε και αποτελεί το πιο ελκυστικό δέλεαρ. Στα παραπάνω έχει προστεθεί και η Ενέργεια.

Να αναφέρω εδώ πως μετά από την ψήφιση της νομοθεσίας για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, κανείς ιδιοκτήτης γης στη χώρα δεν μπορούσε να είναι βέβαιος ότι δεν θα χάσει τη γη του, έστω και αν αυτό δεν το γνώριζε τότε. Κι αυτό γιατί ο ν. 2941/2001, στα πλαίσια της πρώτης «απλοποίησης των διαδικασιών» για την προώθηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας αλλά και του φυσικού αερίου, προέβλεψε και αναγκαστικές απαλλοτριώσεις! Ήταν η αρχή για να ξεκινήσουν οι όποιες μεθοδεύσεις των οποίων τα αποτελέσματα θα φανούν στο μέλλον. Κάποιοι ανακάλυψαν 20 χρόνια μετά από το 2001, τον κίνδυνο από αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που συνεπάγεται η αθρόα ζήτηση γης για ενεργειακή χρήση, προβάλουν βέβαια τη νομοθεσία που προβλέπει την προσκόμιση δικαιολογητικών ιδιοκτησίας ή μίσθωσης της γης για τα έργα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μετά από την Έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων, όμως στις διατάξεις του αντι-περιβαλλοντικού νόμου, ανακοινώνει «προστασία για τους ιδιοκτήτες γης» ως εξής: «Με το νομοσχέδιο επιχειρείται να εκλογικευθεί η χρήση γης για εγκατάσταση ΑΠΕ από υποψήφιους επενδυτές χωρίς την έγκριση των ιδιοκτητών τους. Συγκεκριμένα δίνεται η δυνατότητα στον ιδιοκτήτη γης να υποβάλλει ο ίδιος (ή ενοικιαστής του) αίτηση στον επόμενο αδειοδοτικό κύκλο και να προκριθεί αυτός έναντι του τρίτου επενδυτή.»!

Ο αντι-περιβαλλοντικος νόμος Χατζηδάκη ψηφίστηκε, άρα οι ιδιοκτήτες γης μπορούν να είναι ήσυχοι, στην περίπτωση που θα θέλουν να γίνουν οι ίδιοι παραγωγοί ενέργειας, ή να μισθώσουν τη γη σε επενδυτή της αρεσκείας τους! Δηλαδή Βρέξει χιονίσει μοναδική επιτρεπτή χρήση θα είναι η ενεργειακή!
Οφείλω λοιπόν να σημειώσω ότι το επόμενο διάστημα οι πιέσεις στη γη θα αυξηθούν πολύ περισσότερο διότι ο υπό διαβούλευση «νέος μηχανισμός στήριξης των ΑΠΕ» της Ε.Ε. θα επιτρέψει στα κράτη-μέλη που συμμετέχουν στη χρηματοδότηση έργων ΑΠΕ στο έδαφος άλλων κρατών-μελών, με αντάλλαγμα να υπολογίζεται η συνεισφορά προς τον εθνικό τους στόχο, θα αποτελέσει το νέο μηχανισμό για την αποτελεσματικότερη αρπαγή και αλλαγή χρήσης της γης.

Ένα ακόμη σοβαρό ζήτημα που θα έχει επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην κοινωνία είναι η «αρπαγή των δασών και των δασικών εκτάσεων».

Πίσω στο 2010 και όταν γίνονταν οι διαβουλεύσεις για το Ειδικό Χωροταξικό των ΑΠΕ και για το νόμο της κυβέρνησης Παπανδρέου για την «Επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την αντιμετώπιση κλιματικής αλλαγής» όλοι σχεδόν υποστήριξαν ότι ΑΠΕ δεν θα πρέπει να γίνονται μέσα σε δάση και δασικές εκτάσεις.
ΑΛΛΑ το κακό είχε γίνει με τον ν. 2941/2001-αυτόν των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων- ο οποίος είχε τροποποιήσει τον Δασικό Νόμο επιτρέποντας – κατ’ εξαίρεση της γενικής απαγόρευσης για λόγους προστασίας – την εγκατάσταση σε δάση και δασικές εκτάσεις, των σταθμών ηλεκτροπαραγωγής Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Και η εξαίρεση έγινε κανόνας και αξιοποιήθηκε στην εγκατάσταση αιολικών σταθμών στα βουνά σε όλη τη χώρα.

Άραγε θα μετρήσει ποτέ κάποιος το συνολικό μέγεθος των «εξαιρέσεων» και τις δραματικές τους συνέπειες στα δάση και τις δασικές εκτάσεις και κατ’ επέκταση στο περιβάλλον και την κοινωνία;
Και αν τα παραπάνω φαίνεται να μην αγγίζουν τους πολίτες ας αναφερθούμε στην αρπαγή της αγροτικής γης. Και θα αναφερθώ για την Ελληνική επικράτεια διότι αν αναφερθώ στις πολιτικές ενέργειες χωρών όπως η Κίνα και η Ινδία που αγοράζουν εκτάσεις γης σε φτωχές χώρες για να διασφαλίσουν για λογαριασμό τους αποθέματα τροφίμων αλλά και πρώτη ύλη για τα βιοκαύσιμα, ίσως να σας φανούν πολύ μακρινά για την μικρή μας Ελλάδα.

Ενώ λοιπόν και στην χώρα μας οι ανησυχίες για την επισιτιστική ασφάλεια εντείνονται, με αφορμή τα δεδομένα που προκύπτουν από την πανδημία, και ενώ το ζήτημα της παραγωγής τροφής αναδεικνύεται τόσο σε συστημικό όσο και σε αντι-συστημικό επίπεδο, η προτεραιότητα χρήσης της αγροτικής γης για ενεργειακούς σκοπούς και μάλιστα για λόγους «δημόσιας ωφέλειας» παραμένει ισχυρή!

Όλα τα παραπάνω στηρίζονται, όπως προαναφέρθηκα, σε ένα νομοθετικό πλαίσιο προνομίων για τους προνομιούχους, αυτό της αγοράς ενέργειας που κτίζεται επί 20 χρόνια αλλά και από ένα νομοθετικό πλαίσιο μη-προστασίας που διευκολύνει πλήρων την αλλαγή χρήσης της αγροτικής γης σε οποιαδήποτε άλλη χρήση πολιτικής προτεραιότητας (ενέργεια, τουριστικά, παραθεριστική κατοικία).

Διαβάζουμε στη «Κ» : «Μια νέα μάχη έχει ξεσπάσει στον Θεσσαλικό Κάμπο με αντικείμενο τις αγροτικές ιδιοκτησίες και πρωταγωνιστές μεγάλες ξένες και εγχώριες εταιρείες από τον κλάδο των ΑΠΕ, συμβούλους, μεσίτες, «πειρατές», «κατασκόπους» και… σεΐχηδες. Έπειτα από 100 και πλέον χρόνια από την ιστορική μάχη του Κιλελέρ και την απόφαση για διανομή του κλήρου των γαιοκτημόνων, οι διάσπαρτες αγροτικές ιδιοκτησίες του Θεσσαλικού Κάμπου επανενώνονται για να φιλοξενήσουν φωτοβολταϊκά πάρκα, η εγκατάσταση των οποίων προϋποθέτει εκτάσεις χιλιάδων στρεμμάτων.» (https://www.kathimerini.gr/economy/local/1084933/peirates-kataskopoi-kai-se-chides-sti-thessalia/)

Ο Αγρο-ιμπεριαλισμός και ο Ενεργειο-ιμπεριαλισμός, αποτελούν πλέον μία πραγματικότητα και στην Ελλάδα, μια πραγματικότητα που «στήνεται» σιγά-σιγά εδώ και 20 χρόνια, με αποτέλεσμα σήμερα να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα φαινόμενο συστηματικής αρπαγής γης.

Είμαστε μπροστά σε μία νέα επιχειρηματική δραστηριότητα που λίγο διαφέρει από την αποικιοκρατία των προηγούμενων αιώνων η οποία σιγά σιγά περνά και στην Ευρώπη με θύματα ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Και η χώρα μας μάλλον είναι και αυτή ένα θύμα.