Ομιλία Γ. Τσιρώνη στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Προστασίας Περιβάλλοντος με θέμα «Αστικό Πράσινο: Στρατηγική επιλογή για τη βιωσιμότητα των πόλεων»

Η περιβαλλοντική βιωσιμότητα είναι προϋπόθεση και για την οικονομική βιωσιμότητα!

«Θέλω να επιμείνω – και χαίρομαι που πολλοί ομιλητές έθεσαν αυτό το θέμα – στο οικονομικό στοιχείο μιας πράσινης πόλης. Έχει καθιερωθεί στην Ελλάδα η εντελώς λαθεμένη αντίληψη, ότι το πράσινο γενικά – και το περιαστικό, αλλά και η άγρια φύση – είναι τροχοπέδες για την ανάπτυξη. Στην πόλη γενικά θεωρούμε, ότι οι εκτεταμένες ζώνες πρασίνου στερούν χώρο από την ανάπτυξη, στερούν χώρο από την οικονομία, είναι βαριές σε κόστος, ότι πρέπει να πληρώνουμε εκατομμύρια για να τις συντηρούμε και όλα αυτά εμφανίζονται σαν μια πολυτέλεια, που ο Έλληνας δεν μπορεί να την αντέξει, σαν μια επιβάρυνση στον δημότη, σαν μια επιβάρυνση στον πολίτη. Ισχύει το εντελώς αντίθετο και αυτό πρέπει να το ξανακερδίσουμε, ως Πολιτεία, ως πολιτικοί, ως δημότες.

Έχει αποδειχθεί περίτρανα – και όχι μόνο με τα πολλά στοιχεία για την αξία γης, που η αξία γης σε μια πόλη είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα και η αξία γης έχει να κάνει και με την ελκυστικότητα επιχειρήσεων που θέλουν να έρθουν εδώ – ότι η πόλη που έχει περισσότερο πράσινο έχει ακόμα και με μονεταριστικά κριτήρια, ακόμη δηλαδή και με κριτήρια οικονομίας όχι κοινωνικής ευημερίας, αλλά οικονομίας χρήματος, οφέλη. Το ένα είναι το κυκλοφοριακό. Έχει περίτρανα αποδειχθεί, ότι όσο περισσότερο αφαιρούμε χώρο από το αυτοκίνητο τόσο ταχύτερα κινείται το αυτοκίνητο. Δηλαδή, ήταν μια φενάκη ότι αν πεζοδρομήσουμε θα χάσουμε αυτή την αρτηρία, θα χάσουμε τον άλλο δρόμο. Δεν εννοώ φυσικά, άκριτες πεζοδρομήσεις, γιατί είχαμε και αποτυχημένα παραδείγματα. Πρέπει να γίνει με σωστό κυκλοφοριακό σχεδιασμό, ειδικά σε πόλεις όπως η Αθήνα που έχουν υπερτοπική σημασία και επισκεψιμότητα από όμορους δήμους. Αν γίνει σωστός ο σχεδιασμός, έχει αποδειχθεί ότι ο πολίτης πάει πιο γρήγορα στην δουλειά του, με λιγότερη χρήση ΙΧ, με λιγότερη δαπάνη για την τσέπη του, με λιγότερο μη παραγωγικό χρόνο, με λιγότερες ανασχέσεις. Σήμερα οι δημότες μας και στην Αθήνα, αλλά και σε όλες τις μεγαλουπόλεις χάνουν πάρα πολύ χρόνο σε μετακίνηση, που είναι μη παραγωγική.

Το δεύτερο στοιχείο, που επίσης αναφέρθηκε και χαίρομαι γι’ αυτό αλλά θα επιμείνω, είναι ο δροσισμός και η θερμότητα. Δηλαδή, πόσα λεφτά ξοδεύουμε για να ψύξουμε ή για να θερμάνουμε τα διαμερίσματά μας, εξαιτίας της έλλειψης πρασίνου. Είναι τεράστιες οι δαπάνες, που προκαλεί ειδικά ο κλιματισμός. Δροσίζεται μεν το σπίτι, αλλά να μην ξεχνάμε ότι αυτή η θερμότητα πάει έξω από το σπίτι. Υπολογίζεται, ότι σε συνθήκες θερμικών φαινομένων και χαμηλής μετακίνησης αερίων ρευμάτων, μπορεί να έχουμε 2 και 3 παραπάνω βαθμούς, μόνο και μόνο εξαιτίας των κλιματιστικών, την ενέργεια δηλαδή που παίρνουμε από τη ΔΕΗ, από τον λιγνίτη και κυριολεκτικά, την φτύνουμε στο περιβάλλον γύρω μας. Αυτή η ενέργεια λοιπόν, θέλει ακόμη περισσότερο κλιματιστικό. Είναι ένας φαύλος κύκλος τρομακτικός.

Θα κλείσω με δύο σημαντικά στοιχεία, για την κοινωνική σημασία του κοινόχρηστου χώρου. Το ένα είναι, το άνοιγμα των ρεμάτων. Χαίρομαι που ακούσαμε πιο άμεσες λύσεις από τους ομιλητές, δηλαδή κάτι που μπορεί να γίνει και τον επόμενο χρόνο. Το άνοιγμα ρεμάτων, το προσθέτω σαν κάτι πιο μακροπρόθεσμο. Επιτέλους, ποιες αρτηρίες μπαζώσαμε για να βάλουμε από επάνω αυτοκίνητα και μπορούμε να τις ανακτήσουμε για να μπορέσουμε να δώσουμε χώρο που δεν το χρειάζεται πλέον το αυτοκίνητο;

Το δεύτερο στοιχείο είναι, ότι στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας έχει χαθεί η κοινοχρησία, με την έννοια του κοινωνικού χώρου, του χώρου που βρίσκονται οι άνθρωποι. Έχουμε πάει ακόμα και στους ελεύθερους χώρους στο τραπεζοκάθισμα, που καθόμαστε στενά με την παρέα μας, σε αντίθεση με τη νοοτροπία των Βρετανών σε πολύ πιο δύσκολα κλίματα, που απλώνουν κάτω ένα μουσαμά στο Hyde Park και τρώνε και συνομιλούν με τους διπλανούς τους και ο κοινόχρηστος χώρος αποκτά πια και μια κοινωνικότητα, μια γνωριμία, μια κοινή συζήτηση για προβλήματα, έστω και αν μιλάμε ακόμα και για το ποδόσφαιρο. Αυτή η κοινοχρησία των χώρων στην Αθήνα έχει χαθεί και, δυστυχώς, επιβάλλεται να ανακτηθεί ακόμη και για να έχουμε πολιτικές διαμερισμού, πολιτικές μείωσης του κυκλοφορούντος χρήματος, αλλά με άλλες μορφές ανταλλακτικότητας, με άλλες μορφές κοινής αξίας αγαθών.

Ευχαριστώ.»