Ονειρευόμασταν την Ουτοπία και καταλήξαμε να ζούμε την πραγματική Δυστοπία

Διαβάστε το άρθρο του Μιχάλη Μπάκα, Μέλους των Οικολόγων ΠΡΑΣΙΝΩΝ, που φιλοξενήθηκε στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα  stonisi.gr  και την οποία ευχαριστούμε.

Πριν λίγα χρόνια, πρόσφυγες ξεροστάλιαζαν χωρίς καμία προστασία, εκτεθειμένοι στη βροχή και το κρύο, στον περίφρακτο χώρο του Λιμενικού στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Οι λιμενικοί προσπαθούσαν να βοηθήσουν αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά, τα γυναικόπαιδα κοιμόντουσαν μέσα σε κάποια εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, ενώ κάποιοι για να προστατευθούν από τη βροχή κοιμόντουσαν κάτω από αυτοκίνητα.

Κινητοποιήθηκαν εθελοντές για να προσφέρουν κάποια βασικά αγαθά στους ανθρώπους και θυμάμαι ότι επισκεφτήκαμε τα δικαστήρια για να ζητήσουμε τη συνδρομή των εισαγγελικών αρχών για να βρεθεί μια λύση. Όταν κάποια στιγμή ρώτησατην εισαγγελέα τι θα κάνει εάν πεθάνει ένα μωρό, σε ποιον θα αναζητήσει ευθύνες, η απάντηση της ήταν οτι θα ασκήσει δίωξη στη μάνα του παιδιού για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο.

Η απάντηση μας είχε σοκάρει και τόσα χρόνια αρνιόμουν να τη μεταφέρω δημόσια από ντροπή για λογαριασμό της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Σήμερα δυστυχώς αυτή η απάντηση έγινε πραγματικότητα.

Διαβάζουμε στα ΜΜΕ ότι πριν 3 μέρες πνίγηκε ένα εξάχρονο προσφυγόπουλο στα ανοιχτά της Σάμου στην προσπάθεια του μαζί με τον πατέρα του και άλλους πρόσφυγες να φτάσουν με βάρκα από την Τουρκία στην Ελλάδα. Όσο δεν υπάρχουν νόμιμες δίοδοι για τους πρόσφυγες, που θέλουν να ζητήσουν άσυλο στην Ευρώπη, αυτοί ουσιαστικά ωθούνται στα παράνομα κυκλώματα διακινητών, που θα προσπαθήσουν να τους περάσουν στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να έχουν χαθεί τα τελευταία χρόνια σε ναυάγια σαν αυτό στη Μεσόγειο.

Αυτό που πραγματικά σοκάρει όμως στην είδηση από τη Σάμο είναι ότι στον 25χρονο πατέρα του παιδιού ασκήθηκε δίωξη για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο, αδίκημα που μπορεί να τον οδηγήσει σε 10 χρόνια κάθειρξη. Ο απελπισμένος πατέρας αντί να υποστηριχθεί με ψυχολόγους για να αντιμετωπίσει τον χαμό του γιού στο ναυάγιο αναζητά δικηγόρο για να τον υπερασπιστεί. Έχουν περάσει περισσότερα από 500 χρόνια από την έκδοση του βιβλίου του Τόμας Μορ «Ουτοπία». Η Ουτοπία, όπως παρουσιάστηκε από τον Μορ, ήταν ένα φανταστικό νησί, τόπος ευδαιμονίας,όπου εμφανίζεται μια ιδανική κοινωνία ισότητας, όπου οι κάτοικοι του μοιράζονται όλα τα αγαθά και δεν έχουν ιδιωτική περιουσία, ζουν χωρίς χρήματα, χωρίς εκμετάλλευση τους ενός από τον άλλον, φροντίζοντας για τη δίκαιη κατανομή των αγαθών μεγαλώνοντας τα παιδιά τους σε ένα άριστο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Τη δεκαετία του ’90 ο αείμνηστος καθηγητής Κώστας Μαν. Σοφούλης μας περιέγραφε στο Πανεπιστήμιο αυτή την Ουτοπία, εστιάζοντας ότι αυτός ο χώρος δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ένα απομονωμένο νησί και ως νέοι φοιτητές ονειρευόμαστε μαζί του να παλέψουμε για αυτή την Ουτοπία στα νησιά μας που τόσο αγαπήσαμε.
Χάρις στην ουτοπία του Μορ, καθιερώθηκε η λέξη σε όλες τις γλώσσες και το επίθετο «ουτοπικός» ως χαρακτηρισμός για ένα σχέδιο που δεν έχει πιθανότητα να πραγματοποιηθεί.
Ως αντίθεση της ουτοπίας “δυστοπία» (από το ελληνικό δυσ- και τόπος) ονομάζεται η κοινότητα ή κοινωνία που είναι ανεπιθύμητη ή τρομακτική.
Σήμερα ζούμε τη Δυστοπία.

Γιατί δυστοπική είναι η κοινωνία, που οι δικαστικές αρχές ασκούν δίωξη στον πατέρα που έχασε το παιδί του στην προσπάθεια του να του προσφέρει μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο μέλλον, έναν τόπο ειρηνικό με δυνατότητες εκπαίδευσης μακριά από τους Ταλιμπάν και τον θρησκευτικό παροξυσμό.

Γιατί δυστοπική είναι η Πολιτεία που καταστρατηγώντας τις διεθνείς συνθήκες οδηγεί πρόσφυγες που προσπαθούν να ζητήσουν άσυλο στη χώρα μας σε επιστροφές στην Τουρκία. Διαβάζουμε δεκάδες τέτοια περιστατικά τους τελευταίους μήνες, έχουν γίνει καταγγελίες από έγκυρα διεθνή ΜΜΕ, ερωτήσεις έχουν τεθεί και στο ευρωκοινοβούλιο εκθέτοντας την χώρα μας διεθνώς.
Δυστοπική είναι η κοινωνία μας που ανέχεται αυτά τα περιστατικά κάνοντας τα στραβά μάτια, κάνοντας ότι δεν τα γνωρίζει ή ακόμα θεωρώντας ότι είναι αναγκαίο κακό για να ελεγχθεί η διαχείριση των προσφύγων στα νησιά μας.

Δυστοπική είναι η κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται για τις συνθήκες διαβίωσης χιλιάδων συνανθρώπων μας, που συνωστίζονται εν μέσω πανδημίας σε άθλιες συνθήκες, μέσα στο χειμώνα σε σκηνές, χωρίς πρόσβαση σε νερό, τουαλέτα ή μπάνιο.
Δυστοπική είναι η κοινωνία που ανέχεται στον δημόσιο διάλογο απόψεις της μορφής «πετάξτε τους λάθρο στη θάλασσα», δυστοπική η κοινωνία όπου η Δικαιοσύνη και η Αστυνομία μένουν παρατεταμένα απαθείς σε φαινόμενα αυτοχειρίας, όπως αυτά που είδαμε και στο νησί μας τον περασμένο Μάρτιο.
Αλλά εάν σήμερα παραβιάζονται τα δικαιώματα των προσφύγων, αύριο με τον ίδιο τρόπο μπορούν να παραβιάζουν τα δικά μας. Δεν το βλέπουμε; Και κάποιοι άλλοι θα «κάνουν τα στραβά μάτια». Και παραβιάζονται τα δικαιώματα μας όταν η καθημερινότητα και η κοινωνική ειρήνη των νησιών μας έχει διαταραχθεί με τη συσσώρευση των χιλιάδων προσφύγων εδώ, ενώ η κυβέρνηση εμφανώς μας αγνοεί καθώς ενδιαφέρεται περισσότερο για την εκλογική της πελατεία στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Με τον ίδιο τρόπο αύριο μπορεί να αρνηθούν την μεταφορά του ηλικιωμένου πατέρα μας στην Αθήνα σε ΜΕΘ γιατί έχει υψηλό κόστος και πρέπει να μείνουν ελεύθερες οι θέσεις εκεί ή να μην προκριθεί η πρόσληψη δασκάλων στα νησιά μας καθώς αυτό έχει αυξημένο κόστος για το κράτος.
Κι’αν η Ουτοπία ήταν το άπιαστο όνειρο που είχαμε δυστυχώς πλέον ζούμε την πραγματική Δυστοπία. Σήμερα δυστυχώς καταλαβαίνουμε στην πράξη τι σημαίνει η λέξη “δυστοπία”.
Θα αντιδράσουμε ή θα συνεχίσουμε να τους παρακολουθούμε απαθείς ζώντας την Δυστοπία του 2020;
Από εμάς εξαρτάται. Όσο μένουμε απαθείς, η Δυστοπία θα διευρύνεται.