Οι δικτατορίσκοι, οι «robocops» και μια προδομένη γενιά

Από τον Αλέξανδρο Παγουλάτο, Εκπρόσωπο των Οικολόγων ΠΡΑΣΙΝΩΝ στη Διεθνή Συνομοσπονδία Πράσινων Κομμάτων και Μέλος της «Οικολογικής Συμμαχίας» για την Περιφέρεια Αττικής. Ευχαριστούμε θερμά την ηλεκτρονική έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών για τη φιλοξενία

Ζούμε σε μια εποχή όπου τα νεύρα μας δοκιμάζονται. Μια νέα κυβέρνηση κλήθηκε να σηκώσει ένα ομολογουμένως μεγάλο βάρος μιας πρωτόγνωρης κατάστασης. Στην αρχή διαλέγοντας την πιο σκληρή οδό, ένα καθολικό lockdown, φάνηκε να έχει αποτελέσματα. Οι διθύραμβοι και οι αυτοκολακείες σε επικοινωνιακό επίπεδο απογειώθηκαν. Κλασική περίπτωση «νέου», που “του κάθεται” η πρώτη του δύσκολη διαχείριση, μεθά με την επιτυχία, αποκτά αλλοιωμένη αίσθηση κινδύνου και εκτίμηση των καταστάσεων και καταστρέφεται στην πρώτη “στραβή”.

Και φυσικά ο ασκός του Αιόλου, υπάκουσε στους νόμους της φυσικής και άνοιξε. Για ακόμα μια φορά οι πρώτες νίκες αποδέσμευσαν τον παλιό γνώριμο νεποτιστικό μηχανισμό παντρεμένο με την εύκολη λύση της επικοινωνιακής παραπλάνησης. Αντί να ισχυροποιήσει τις δομές υγείας και τις Δημόσιες Συγκοινωνίες μοίρασε λεφτά στους ημέτερους «καναλάρχες» και προσέλαβε τους ημέτερους νέους, ενίοτε και με ολοκληρωτικές, ακροδεξιές τάσεις (γιατί ψηφίζουν κι αυτοί κι είναι πολλοί στην κυβερνητική παράταξη) να περιφέρονται ως ανίδεοι“robocops”.

Ο κάθε σώφρων νομίζω θα συμφωνούσε, ότι η κατάσταση απαιτούσε μια πολύ προσεκτική προσέγγιση και παρέμβαση. Τι σημαίνει αυτό; Σωστή και μεθοδική αστυνόμευση στις παραβάσεις των μέτρων, ειδικά απέναντι σε ένα σχετικά “ανυπάκουο” ως προς την κυκλοφοριακή αγωγή πολίτη. Προτρέποντας σε αυτοσυγκράτηση και παρεμβαίνοντας λεκτικά πρώτα και τέλος αν κάποιος δε συμμορφώνεται με πρόστιμα, αλλά πως; ΠΑΝΤΑ ΗΠΙΑ, με συναίσθηση του ρίσκου μιας τέτοιας καταστολής.

Aντ’ αυτού ο κύριος Υπουργός προτίμησε να περιφέρει ασκόπως τους κρανιοφόρους και οπλισμένους σαν αστακούς νέοεισελθόντες, σε επίδειξη δήθεν “ζήλου”. Προς τι οι πανοπλίες; Για να νουθετήσουν τους απλούς πολίτες που δεν φορούν μάσκες και ξεχνιόνται στο συνωστισμό; Μάλλον για το “θεαθήναι”. Για να παραγάγει ένα επικοινωνιακό σόου- τσίρκο-εντυπωσιασμού, για τα πλήθη των τηλεθεατών, μέσω των καλοπληρωμένων καναλιών. Ότι το κράτος παίρνει τα πιο σκληρά μέτρα για να τους προστατεύσει. Το αποτέλεσμα…εν μέσω καραντίνας, έλεγχος μηδέν, όλοι στους δρόμους ανεξέλεγκτα, πηγαδάκια χωρίς μάσκες παντού, συμπεριλαμβανομένων και των νέων αστυνομικών. Ναι ρε παιδιά, να πιείτε τον καφέ σας, να κάνετε το διάλειμμα σας, ως νέοι εργαζόμενοι, αλλά όχι σε κοινή θέα, χωρίς μάσκες και ενώ παραπέρα γίνεται το καρναβάλι του “Ρίο”.

Ποιος σήκωσε το βάρος της καραντίνας, όσον αφορά τον περιορισμό της κινητικότητας, των επαφών, της ζωής του της ίδιας; Οι νέοι άνθρωποι που αντιμέτωποι με την ανεργία που ήδη κατέγραφε 33% τον περασμένο Σεπτέμβριο, με ένα ζοφερό μέλλον μπροστά τους, υποχρεώθηκαν να “ευνουχίσουν” την ορμή τους για ζωή, όση τους είχαμε αφήσει τουλάχιστον. Για να σώσουν ποιους; Τις γενιές των ηλικιωμένων οι οποίες λόγω των λάθος πολιτικών επιλογών τους, τους στέρησαν το μέλλον; Διαγενεακή αλληλεγγύη, αλλά και διαγενεακή θυσία.

Και τελικά, τι είδαμε; Έναν πρωθυπουργό, επικοινωνιακό συνώνυμο της οικογενειοκρατίας, ο οποίος ουδέποτε χρειάστηκε να κοπιάσει για το παραμικρό να κουνάει και το δάχτυλο! Και έναν Υπουργό με ύφος δικτατορίσκου και λαϊκού τσαμπουκά να εξαπολύει ροπαλοφόρους στις γειτονιές και τις πλατείες! Με τα κρούσματα σε πρωτοφανή επίπεδα, με παταγώδη αποτυχία φαιδρών και αλληλοαναιρουμένων μέτρων και με κλειστές ΜΕΘ για το κάθε νέο περιστατικό. “Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι”… στην περίπτωση όμως μιας τέτοιας στιγμής, η μωρία δεν έχει πια θέση… οπότε το “απολέσαι” μάλλον πάει πιο συγκεκριμένα στο “παραιτήσαι”.