Η κακοποίηση στο χώρο του πολιτισμού και αθλητισμού

Θα θεωρούσαμε, επίσης, πολιτικά και ηθικά σωστό, κυβερνήσεις και τα μέλη τους που διορίζουν ευνοούμενα τους πρόσωπα στην κορυφή σπουδαίων ιδρυμάτων/συλλόγων/ομοσπονδιών της χώρας, να αναλαμβάνουν δημόσια τις ευθύνες τους όταν προκύψει για τα πρόσωπα αυτά δημοσιοποίηση ανάρμοστων συμπεριφορών, και όχι να κρύβονται πίσω από τις λέξεις. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για σκληρές, ποινικά κολάσιμες πράξεις, σε επίπεδο έως και κακουργήματος, εκτελούμενες δε, από το βάθρο του “Δημόσιου λειτουργού”. Εκτός από εμπαιγμός προς την Ελληνική κοινωνία, σε τελευταία ανάλυση είναι και ένα “άδειασμα” στους “θύτες” στην τραγική στιγμή της “Νέμεσις”. Κάποτε τους πλαισίωναν με δημόσιες εμφανίσεις, επιδεικνύοντας πανηγυρικά αποδοχή και επιδοκιμασία. Τώρα πια που είναι τραγικά πρόσωπα, τώρα κάνουν ότι δεν τους γνώριζαν “καλά”, ότι τίποτε από αυτά που οι πολλοί ήξεραν και σιωπούσαν δεν είχε “υποπέσει” στην αντίληψη τους. “Ελλάς απόντων υπευθύνων”.

Τέλος πιστεύουμε ότι και αυτοί, οι “θύτες”, οι “κακοποιητές”, χρήζουν υπεράσπισης των βασικών τους δικαιωμάτων. Θα ήταν μια πολύ άσχημη τροπή, να εξελιχθεί η σπουδαία αυτή φάση της κάθαρσης και εξυγίανσης σε ένα φτηνό “κυνήγι μαγισσών”, σε ένα ρεβανσιστικό παιχνίδι, που για λόγους πολιτικών και μιντιακών σκοπιμοτήτων, θα πάρει σβάρνα και πολλούς αθώους.