Αθήνα, Δεκέμβριος 2007 – ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΟΡΙΟΘΕΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΠΡΑΣΙΝΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Πολιτική Απόφαση του Πανελλήνιου Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων

Το ασφαλιστικό είναι κατ’ εξοχήν θέμα βιωσιμότητας, θέμα κατανομής των ασφαλιστικών βαρών και παροχών ανάμεσα στις γενεές: πώς να παρέχουμε στην επόμενη γενιά την ίδια ποιότητα ζωής και την ίδια κοινωνική προστασία με τους εαυτούς μας.

Ως ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ έχουμε χρέος να συνεισφέρουμε τις προτάσεις και τις ιδέες μας στο δημόσιο διάλογο. Στοχεύουμε σε δίκαιες και αποτελεσματικές λύσεις διάρκειας για το ασφαλιστικό. Μόνο μια λύση διάρκειας μπορεί να θεωρηθεί αειφορική.

Για το ασφαλιστικό δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Πιστεύουμε, όμως, ότι η χώρα μας θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, με πολύ ισχυρότερη προστασία στους πιο ευάλωτους πολίτες.

Κατάθεση προτάσεων από ένα μικρό κόμμα, όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι, δε σημαίνει ότι (πρέπει να) έχουμε απαντήσεις και θέσεις για κάθε επιμέρους λεπτομέρεια. Η συμβολή μας θα κριθεί από την ικανότητά μας να προωθήσουμε προτάσεις που να συγκεντρώνουν ευρύτερο ενδιαφέρον και να πιέζουν σε θετικές κατευθύνσεις.

Ι.  ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ «ΑΘΕΑΤΕΣ ΟΨΕΙΣ»…

1.  Η συζήτηση για το ασφαλιστικό οριοθετείται από δύο βασικά δεδομένα:

• Ότι το σημερινό επίπεδο παροχών θα μπορέσει να διατηρηθεί τις επόμενες δεκαετίες μόνο αν η κοινωνική ασφάλιση τροφοδοτηθεί με επιπλέόν οικονομικούς πόρους.
• Ότι κάθε μείωση συντάξεων ή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μας κάνει αυτόματα φτωχότερους.

2.   Στην Ελλάδα, η κρίση της κοινωνικής ασφάλισης παρουσιάζει σοβαρές ιδιαιτερότητες: Η κοινωνική ασφάλιση στη χώρα μας γενικεύτηκε από το 1950 και μετά (πολύ αργότερα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες), ενώ μείωση γεννήσεων εμφανίζεται μόλις τις 3-4 τελευταίες δεκαετίες και κατά συνέπεια η επιρροή της στις εξελίξεις είναι ακόμη πρόσφατη και σχετικά περιορισμένη. Οι ιδιαιτερότητες αυτές στηρίζουν την εκτίμηση ότι στην Ελλάδα τα προβλήματα των ασφαλιστικών ταμείων οφείλονται λιγότερο σε δημογραφικούς παράγοντες και περισσότερο σε άλλες αιτίες. Ενδεικτική είναι άλλωστε η σύγκριση με χώρες με ακόμη πιο δυσμενή δημογραφικά δεδομένα από τα δικά μας: η Ιταλία, με χαμηλότερα ποσοστά ασφαλιστικών εισφορών από την Ελλάδα, διασφαλίζει για όλους πλήρη σύνταξη στα 61 χρόνια ακόμη και μετά την πρόσφατη ασφαλιστική της μεταρρύθμιση.

3.  Στη χώρα μας, πάγια πολιτική των κυβερνήσεων της τελευταίας 15ετίας για το ασφαλιστικό ήταν η επιβολή αποσπασματικών ρυθμίσεων, που συρρίκνωναν δικαιώματα χωρίς να λύνουν σε μακροπρόθεσμη βάση κανένα από τα προβλήματα οικονομικής βιωσιμότητας των Ταμείων. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι τωρινές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα των υπουργών που τις υλοποιούν: Το ασφαλιστικό απογυμνώνεται τεχνητά από την πολιτική και κοινωνική του διάσταση, για να περιοριστεί στη διαχείριση και τον επιμερισμό των επιπτώσεων από τις πολιτικές που οδήγησαν σε αδιέξοδο τα Ταμεία.

Όσο επικίνδυνος είναι όμως ένας διάλογος που περιορίζεται στις κυβερνητικές προτάσεις, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι και η άρνηση του διαλόγου: Χωρίς ριζική παρέμβαση στους παράγοντες που υπονομεύουν σήμερα τη βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης, η πίεση για περικοπές δικαιωμάτων θα είναι διαρκής και θα επανέρχεται κάθε λίγα χρόνια όσες πετυχημένες αντιστάσεις και αν οργανώσουμε.

Θεωρούμε λοιπόν απαραίτητο ένα ευρύ κοινωνικό διάλογο με τα συνδικάτα, τους κοινωνικούς φορείς και τα κόμματα, ώστε να διαμορφωθεί η «αντιπρόταση της κοινωνίας»  για μια σειρά θέματα-κλειδιά, όπως οι πόροι της κοινωνικής ασφάλισης και τα νέα ασφαλιστικά δικαιώματα. Μόνο έτσι μπορεί η κοινωνική ασφάλιση να διατηρήσει και να διευρύνει τον κοινωνικό και δημόσιο χαρακτήρα της.

4.  Από τις πληγές του ασφαλιστικού, η δημόσια συζήτηση έχει μέχρι τώρα φωτίσει κυρίως την κακή διαχείριση και το έλλειμμα διαφάνειας, την εισφοροδιαφυγή, το μεγάλο λειτουργικό κόστος λόγω της πολυδιάσπασης των ταμείων αλλά και την πρακτική όλων των κυβερνήσεων να χρηματοδοτούν μέτρα κοινωνικής πολιτικής με έξοδα των ταμείων, χωρίς να καταβάλλουν το κόστος από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στο περιθώριο μένουν όμως ακόμη αρκετές αθέατες όψεις:

• Από το 1950 μέχρι και τη δεκαετία του 1980, τα αποθεματικά των Ταμείων (δηλαδή οι εισφορές της πρώτης και δεύτερης γενιάς ασφαλισμένων) δεσμεύονταν ως υποχρεωτικές καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος με συμβολικά επιτόκια. Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν ως φθηνά κεφάλαια για δημόσια έργα και βιομηχανικές επενδύσεις και τελικά εξανεμίστηκαν από τον πληθωρισμό. Από τις πολιτικές που χρηματοδοτήθηκαν, μας έμεινε τελικά η περιθωριοποίηση του σιδηροδρόμου, η συγκέντρωση της γεωργίας στις λίγες μεγάλες πεδιάδες και η ανάδειξη του λιγνίτη σε «εθνικό καύσιμο»: στην πράξη οι εισφορές των ασφαλισμένων χρηματοδότησαν την οικολογική κρίση αντί για την κοινωνική ασφάλιση. Αποτέλεσμα ήταν, οι πρώτες γενιές συνταξιούχων να πάρουν τη σύνταξή τους από τις εισφορές των νεώτερων εργαζομένων, καθώς οι δικές τους εισφορές είχαν στο μεταξύ εξανεμιστεί.
• Οι ευρύτατες κοινωνικές και πολιτικές συναινέσεις που είχε συναντήσει η απογύμνωση των Ταμείων από τα αποθεματικά τους, στηρίζονταν στην ηγεμονία των αντιλήψεων για ανάπτυξη με κάθε τίμημα. Στηρίζονταν όμως και στην καθολική τότε αίσθηση ότι οι συντάξεις ήταν σε κάθε περίπτωση εγγυημένες, ανεξάρτητα από τα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων. Η εκ των υστέρων ανατροπή του δεδομένου αυτού, από το 1990 και μετά, είναι φυσικό να δημιουργεί εκρηκτικές αντιδράσεις.
• Η τριμερής χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης (κράτος, εργοδότες, εργαζόμενοι) που στην υπόλοιπη Ευρώπη θεωρείται δεδομένη, εδώ θεσμοθετήθηκε μόλις τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και έτσι, όμως, το κράτος αποφεύγει συστηματικά να εκπληρώσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις.
• Τα φαινόμενα ανασφάλιστης εργασίας πολλαπλασιάστηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες, με την απροθυμία του κράτους να διασφαλίσει δυνατότητες νόμιμης παραμονής στους μετανάστες και πρόσφυγες. Ευκαιρίες νομιμοποίησης άρχισαν να δίνονται με πολλά χρόνια καθυστέρηση, με όρους που απέκλειαν πλήθος ενδιαφερομένων. Η αναγκαστική παρανομία των μεταναστών σήμανε τεράστια διαρροή πόρων για τα ασφαλιστικά ταμεία ενώ δημιούργησε μονιμότερους θύλακες ανασφάλιστης εργασίας ακόμη και για αρκετούς Έλληνες.
• Η επιρροή του δημογραφικού είναι πιο περίπλοκη από ό,τι συνήθως φανταζόμαστε. Επίπεδα γεννήσεων χαμηλότερα από τα όρια ανανέωσης του πληθυσμού αλλά και από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, είναι φαινόμενο κοινό σε όλες τις μεσογειακές (και τις περισσότερες βαλκανικές) χώρες. Οι συγκριτικά υψηλότεροι δείκτες γεννήσεων στη Δυτική και Βόρεια Ευρώπη προέρχονται κυρίως από τις γεννήσεις εκτός γάμου (31,40% στην ΕΕ το 2003, έναντι 4,30% εδώ), που στη χώρα μας αποθαρρύνονται από τις κοινωνικές αντιλήψεις και το έλλειμμα κοινωνικού κράτους. Το ασφαλιστικό όμως δεν επηρεάζεται μόνο από τους δείκτες γεννήσεων, αλλά και από το ποσοστό όσων μένουν εκτός αγοράς εργασίας, ιδίως με την ανεργία των γυναικών και των νέων.
• Το ποσοστό γυναικών που συμμετέχουν στην αγορά εργασίας (και τη συνταξιοδοτική ασφάλιση) είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Η εργασία και η ασφάλιση των γυναικών καθορίζονται από ιδιαίτερους όρους, που αφορούν όχι μόνο την ιδιαίτερα υψηλή ανεργία των γυναικών, αλλά και την απλήρωτη εργασία τους σε οικογενειακές επιχειρήσεις όπως και την αδυναμία τους να εργαστούν λόγω «οικογενειακών υποχρεώσεων» που δημιουργούνται από το έλλειμμα κοινωνικού κράτους σε τομείς όπως η φροντίδα των ηλικιωμένων, των παιδιών και των αρρώστων.

ΙΙ.  ΔΙΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΠΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Οι θέσεις μας για το ασφαλιστικό δε μπορούν να εξαντλούνται στην επισήμανση ευθυνών για το παρελθόν, ούτε στην υπεράσπιση του σημερινού καθεστώτος. Νέες ιδέες για τους οικονομικούς πόρους που χρειάζονται, είναι απαραίτητο να αποτελέσουν την πράσινη συμβολή στην υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης:

• Τίποτα από όσα υπονόμευσαν την κοινωνική ασφάλιση δε μπορεί να θεωρηθεί «τετελεσμένο» και να παραγραφεί, ώστε να συζητάμε τρόπους επιμερισμού των επιπτώσεων στο κοινωνικό σύνολο. Ένα κράτος που οργανώνει Ολυμπιάδες αστρονομικού κόστους και που διατηρεί τα υψηλότερα ποσοστά εξοπλιστικών δαπανών σε όλη την Ευρώπη (περιλαμβανομένης και της Τουρκίας), αλλά και που απαλλάσσει από ασφαλιστικές υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων ευρώ επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ ή η Εμπορική Τράπεζα, δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να αρνείται να επιστρέψει τα κεφάλαια που ουσιαστικά υπεξαίρεσε από την κοινωνική ασφάλιση.
• Με δεδομένες τις περιπλοκές που θα δημιουργούσε η απευθείας αναγνώρισή τους ως δημόσιου χρέους, προτείνεται να αναλάβει το κράτος σε μόνιμη βάση το κόστος μιας Εθνικής Σύνταξης για όλους όσους συμπληρώνουν το εθνικό όριο συνταξιοδότησης και η συνολική τους σύνταξη δεν υπερβαίνει το διπλάσιο του κατώτατου μισθού.
• Η Εθνική Σύνταξη θα αποτελεί τον πρώτο πυλώνα της κοινωνικής ασφάλισης (οι άλλοι δύο θα είναι τα ταμεία κύριας και επικουρικής), θα είναι ανεξάρτητη από ασφαλιστικές εισφορές και θα συνδέεται με το όριο της φτώχειας, στα πλαίσια ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους. Το ποσό της Εθνικής Σύνταξης θα συμψηφίζεται με τις συντάξεις που παρέχουν τα Ταμεία, εξοικονομώντας τους αντίστοιχα έξοδα.
• Η καθιέρωση της Εθνικής Σύνταξης θα επέτρεπε στα ταμεία κύριας και επικουρικής ασφάλισης να λειτουργήσουν με περισσότερο ανταποδοτικό χαρακτήρα, ως δεύτερος και τρίτος πυλώνας αντίστοιχα. H σημερινή τριμερής χρηματοδότηση (εργαζόμενοι, εργοδότες, κράτος) διατηρείται για όλα τα ταμεία στα επίπεδα που προβλέπονται σήμερα.
• Το σημερινό σύστημα εργοδοτικών εισφορών, ως ποσοστό της μισθοδοσίας, δημιουργεί αντικίνητρα για την απασχόληση εργαζομένων και επιβραβεύει την ανασφάλιστη εργασία και την εισφοροδιαφυγή. Η αντικατάστασή του από ένα τέλος κοινωνικής ασφάλισης σε όλες τις επιχειρήσεις υπολογισμένο με βάση τον κύκλο εργασιών τους, θα μείωνε τη διαρροή πόρων από τα Ταμεία και θα τόνωνε την απασχόληση περιορίζοντας το κόστος των νέων προσλήψεων.
• Βελτίωση της διαχείρισης των πόρων και ενίσχυση της διαφάνειας, είναι επίσης απαραίτητες. Εδώ ανήκουν ενοποιήσεις ταμείων, αξιοποίηση της περιουσίας τους, θεσμικές εγγυήσεις και δικλείδες ελέγχου από ανεξάρτητη Αρχή για τη διαχείριση των αποθεματικών τους, διαφάνεια και αποτελεσματικοί έλεγχοι στη χορήγηση αναπηρικών συντάξεων, αναλυτική ετήσια ενημέρωση των ασφαλισμένων κάθε Ταμείου για τη διαχείριση και την πορεία των αποθεματικών. Η διοίκηση των Ταμείων οφείλει να απεξαρτηθεί από το κράτος και να ανήκει κατά κύριο λόγο στους ασφαλισμένους. Ταμεία  που ενοποιούνται, θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να διατηρήσουν την αυτοτέλεια των αποθεματικών και των παροχών τους ως ξεχωριστοί κλάδοι στον αντίστοιχο νέο φορέα.
• Ενισχυμένο πλαίσιο κοινωνικής προστασίας θα απέτρεπε μεγάλο μέρος των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων που επιβάλλονται ως λύση ανάγκης σε ανέργους μεγάλης ηλικίας με δυσκολία να ξαναβρούν δουλειά.
• Πολιτικές που θα δίνουν ευκαιρίες ισότιμης εργασίας στα άτομα με αναπηρίες, μπορούν να έχουν θετικό αντίκτυπο και στα ασφαλιστικά ταμεία. Συντονισμένες παρεμβάσεις σε παράγοντες που προκαλούν αναπηρίες, όπως τα τροχαία, θα μπορούσαν να προσφέρουν ακόμη περισσότερα.
• Η καθιέρωση διαύλων νόμιμης μετανάστευσης προς τη χώρα μας, με τριετείς άδειες παραμονής που θα εκδίδονται στη χώρα προέλευσης, μπορεί να συνδυαστεί με ένα τέλος για τα ασφαλιστικά ταμεία πολύ μικρότερο από τα ποσά που αναγκαστικά πληρώνουν σήμερα οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στα κυκλώματα παράνομης διακίνησής τους. Αν η ανανέωση της άδειας παραμονής συνδυαστεί με ένα ελάχιστο όριο ενσήμων, το συνολικό όφελος για τα ασφαλιστικά ταμεία θα είναι ακόμη μεγαλύτερο.
• Φόροι σε προϊόντα που επιβαρύνουν τη δημόσια υγεία, όπως ο καπνός και το αλκοόλ αυξάνονται σε ευρωπαϊκά επίπεδα και χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την κάλυψη δαπανών των ασφαλιστικών ταμείων για αντίστοιχη περίθαλψη. Αντίστοιχα οι δαπάνες για περίθαλψη θυμάτων από τροχαία καλύπτονται απευθείας από την ασφαλιστική εταιρεία του υπεύθυνου οχήματος.
• Σε συνολικότερη βάση, οι πολιτικές υγείας αναπροσανατολίζονται προς την πρόληψη των προβλημάτων υγείας, μέσω παρεμβάσεων στους παράγοντες που τα προκαλούν. Τα ποσά που εξοικονομούνται από τη μείωση της ανάγκης για περίθαλψη, μεταφέρονται στους κλάδους συντάξεων των Ταμείων.
• Η εμπειρία άλλων χωρών έχει να παρουσιάσει και άντληση πόρων για την κοινωνική ασφάλιση από φορολογίες δραστηριοτήτων που επιβαρύνουν το περιβάλλον. Με τη βασική επιφύλαξη ότι τέτοιοι πράσινοι φόροι οφείλουν κατά προτεραιότητα να διοχετεύονται σε αποκατάσταση των επιβαρύνσεων για τις οποίες εισπράττονται και σε επενδύσεις για εναλλακτικές λύσεις, πιστεύουμε ότι και η εμπειρία αυτή αξίζει να αποτιμηθεί υπό το φως της ελληνικής πραγματικότητας.

ΙΙΙ. ΟΡΙΟΘΕΤΩΝΤΑΣ ΝΕΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Πολλές από τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες δε μπορούν να χωρέσουν στο σημερινό ασφαλιστικό σύστημα. Μια σειρά νέα ασφαλιστικά δικαιώματα είναι απαραίτητα για να εκφράσουν τις σύγχρονες απαιτήσεις:

• Ανταποδοτικό χαρακτήρα στην κοινωνική ασφάλιση και για όσους φθάνουν σε  ηλικία για πλήρη συνταξιοδότηση χωρίς να συμπληρώνουν το ελάχιστο όριο ασφαλιστικών εισφορών. Στις περιπτώσεις αυτές υπολογίζεται σύνταξη με βάση τα υπάρχοντα ένσημα, ως συμπλήρωμα της Εθνικής Σύνταξης.
• Προσωρινή σύνταξη, για τον ένα μόνο από τους δύο γονείς, για τα πρώτα χρόνια μετά τη γέννηση κάθε παιδιού. Η χρήση αυτού του δικαιώματος θα συνδέεται με αναγνώριση αντίστοιχου χρόνου ασφάλισης και διατήρηση του δικαιώματος επιστροφής στη θέση εργασίας, θα αποκλείει όμως την πρόωρη συνταξιοδότηση λόγω ανήλικου παιδιού.
• Μερική συνταξιοδότηση, με καταβολή της μισής σύνταξης σε όσους έχουν συμπληρώσει το ελάχιστο όριο συνταξιοδότησης και θέλουν να διατηρήσουν μερική απασχόληση. Αντίστοιχο δικαίωμα θα έχει και ο ένας από τους γονείς κάθε παιδιού για τα αμέσως επόμενα χρόνια μετά την προσωρινή σύνταξη.
• Δυνατότητα εργασίας σε όσους συνταξιούχους θέλουν να εργαστούν, με  καταβολή μειωμένης ασφαλιστικής εισφοράς που θα υπολογιστεί αργότερα για τη βελτίωση της σύνταξής τους.
• Αλλαγές στις ρυθμίσεις για τη διαδοχική ασφάλιση, με τις ασφαλιστικές εισφορές να μεταφέρονται όλες στο τελευταίο Ταμείο και τη σύνταξη να υπολογίζεται με βάση το σύνολό τους.

IV. ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

Για ένα πράσινο κίνημα, σημαντικότερα είναι πάντα αυτά που δεν πουλιούνται ούτε αγοράζονται. Πέρα λοιπόν από τη διασφάλιση των σημερινών και αυριανών συντάξεων, έχει σημασία να τονίσουμε ορισμένα ακόμη στοιχεία που συνήθως περνούν απαρατήρητα:

• Σε κοινωνίες όπου οι αξίες της παραγωγής επισκιάζουν όλες τις υπόλοιπες, η συνταξιοδότηση και η έξοδος από την ενεργή οικονομική ζωή συχνά οδηγούν σε άτυπη  περιθωριοποίηση, ακόμη και αν το εισόδημα παραμένει εξασφαλισμένο. Το ίδιο βιώνουν  άλλωστε και άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως νέοι, άνεργοι ή νοικοκυρές. Η προσπάθεια να ξεπεράσουμε τη «λατρεία της παραγωγής» συνδέεται άμεσα με την ενίσχυση της Κοινωνίας των Πολιτών και την αναζήτηση μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς.
• Οι επενδύσεις των Ταμείων συχνά επηρεάζουν καθοριστικά μεγάλους τομείς της οικονομίας. Τα χρήματα λοιπόν των ασφαλισμένων οφείλουν να τοποθετούνται με κριτήριο όχι μόνο την οικονομική απόδοση και την ελαχιστοποίηση του ρίσκου, αλλά και το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον. Αυστηρός και δεσμευτικός κώδικας δεοντολογίας θα πρέπει να αποκλείει τοποθετήσεις σε τομείς όπως η πετρελαϊκή βιομηχανία και οι εξοπλισμοί, αλλά και σε επιχειρήσεις που δεν αποδέχονται τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας.
• Για να ζήσουμε δε χρειάζεται μόνο εισόδημα, αλλά και φυσικοί πόροι και ποιότητα ζωής. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα ανήκει πια στο ανεπτυγμένο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού που καταναλώνει το 80% των πόρων όλου του πλανήτη, είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε άμεσα τρόπους ζωής και καταναλωτικά πρότυπα που δε θα υποθηκεύουν το μέλλον όλων μας. Αν δεν το κάνουμε, οι νεώτερες γενιές κινδυνεύουν να στερηθούν τις επόμενες δεκαετίες πράγματα τουλάχιστον εξίσου σημαντικά με τις συντάξεις τους.

15.12.2007

Το Πανελλαδικό Συμβούλιο των Οικολόγων Πράσινων