Οι φυλακές δεν είναι χώρος βασανιστηρίων αλλά σωφρονισμού

Τελικά το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» είναι επίκαιρο όσο ποτέ στην εποχή Μητσοτάκη – Χρυσοχοΐδη…

Η καταγγελία για συμβάν ξυλοδαρμού στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα αναδεικνύει για άλλη μια φορά τις χρόνιες παθογένειες του σωφρονιστικού συστήματος στην χώρα μας. 

Σύμφωνα με τις καταγγελίες σωφρονιστικός υπάλληλος προέβη σε άγριο ξυλοδαρμό κρατούμενου όταν αυτός αρνήθηκε να γίνει πληροφοριοδότης του, με αποτέλεσμα ο κρατούμενος να υποστεί κατάγματα στο αριστερό χέρι και πόδι του. Πρόκειται για κλασική περίπτωση βασανισμού με σκοπό την απόσπαση πληροφοριών. Στην συνέχεια οι αρχές των φυλακών, δρώντας εγκληματικά, δεν μετέφεραν τον τραυματία σε νοσοκομείο αλλά τον «έκρυψαν» σε πτέρυγα των φυλακών.

Εάν όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αληθεύουν, αναδεικνύονται για άλλη μια οι παθογένειες του σωφρονιστικού συστήματος της χώρας, όπου είναι κοινό μυστικό ότι πάσχει ποικιλοτρόπως.

Ελπίζουμε αυτό να είναι μεμονωμένο συμβάν και να μην οφείλεται στην όξυνση της καταστολής που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες, που οφείλεται στην επιβολή από πλευράς κυβέρνησης του δόγματος «Νόμος και Τάξις».

Οι Οικολόγοι ΠΡΑΣΙΝΟΙ θεωρούν αδιαπραγμάτευτα τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους χωρίς εξαιρέσεις.
Ειδικά στις φυλακές, όπου οι έγκλειστοι έχουν ήδη στερηθεί το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας, τα υπόλοιπα δικαιώματα τους θα πρέπει να διαφυλάσσονται σαν κόρη οφθαλμού, επειδή η απομόνωση τους από τον έξω κόσμο τους καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτους σε αυθαίρετες συμπεριφορές και πρακτικές.

Είναι απαράδεκτο οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, το καθήκον των οποίων είναι υψίστης σημασίας, να μετατρέπονται σε φορείς βίας και ασυδοσίας, εφαρμόζοντας τις αυθαιρεσίες του δίκαιου του ισχυρού, ειδικά εκεί που υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη για την πάταξη του, πίσω από τις κλειστές πόρτες των φυλακών.

Έχει φτάσει εδώ και πολλά χρόνια η ώρα για το επόμενο βήμα, που είναι η θέσπιση ανεξάρτητων θεσμών ουσιαστικού ελέγχου των σωφρονιστικών υπαλλήλων, αλλά και της αστυνομίας, για τον έλεγχο εφαρμογής της νομοθεσίας.

Ο κολασμός του εγκλήματος δεν συνεπάγεται «νόμιμα» εγκλήματα, αλλά εφαρμογή της νομοθεσίας, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διαφάνεια και έλεγχο. 

Τα ερωτήματα που τίθεται προς την κυβέρνηση δεν είναι φιλολογικά αλλά ουσίας:
Επιθυμεί να προχωρήσει σε αυτό το τολμηρό βήμα;
Επιθυμεί οι φυλακές να εξελιχθούν σε χώρους σωφρονισμού από χώροι μαθητείας εγκληματικότητας; 
Ή επιθυμεί απλά να ικανοποιεί τα μισανθρωπικά και αντικοινωνικά αισθήματα μερίδας των ψηφοφόρων της, καταπατώντας σε κάθε ευκαιρία βασικά ανθρώπινα δικαιώματα;