ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ «ΔΗΜΟΨΉΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ»

Άρθρο του Γιάννη Παρασκευόπουλου, εκπροσώπου Τύπου των Οικολόγων Πράσινων. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ”.

Παραδοσιακά η κεντρική πολιτική έριχνε τη σκιά της και στις τοπικές εκλογές: η μάχη για να βρεθούν στο επίκεντρο τα τοπικά ζητήματα που διαμορφώνουν την ποιότητα της ζωής ως δικαίωμα όλων, ήταν πάντα επίπονη και όχι πάντα κερδισμένη.

Ο πειρασμός αυτός είναι τώρα ακόμη εντονότερος: το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει, υπάρχει βίαιη αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου εις βάρος των μεσαίων στρωμάτων και των ασθενέστερων, οι προοπτικές για το μέλλον είναι ακόμη πιο δυσοίωνες. Αν μάλιστα κάποιοι θεωρούν ότι κάθε δικό τους εκλογικό μικροκέρδος αποτελεί «καταδίκη του Μνημονίου», τι ευκολότερο από το να ζητήσουν να μετατραπεί η τοπική ψήφος σε άτυπο δημοψήφισμα για την κεντρική πολιτική;

Κι όμως, οι τοπικές απαντήσεις στην κρίση έχουν ζωτική σημασία:

• Μεγάλο μέρος από την αγοραστική μας δύναμη καταναλωνόταν μέχρι τώρα στην υποκατάσταση συλλογικών αγαθών που αφήναμε να υποβαθμιστούν: ΙΧ αντί για αξιόπιστη δημόσια συγκοινωνία, γυμναστήριο αντί για ποδήλατο και περπάτημα, καφετέρια αντί για παγκάκι και αξιοπρεπή δημόσιο χώρο, κλιματιστικά στο φουλ αντί για μονωμένα κτίρια, σπίτι στα προάστια ή την εξοχή αντί για κοντινό πάρκο και για  επιστροφή της φύσης στην πόλη.
• Δίκτυα ανταλλαγής υπηρεσιών χωρίς χρήματα, συνεταιρισμοί παραγωγών-καταναλωτών, πρωτοβουλίες εθελοντισμού και αλληλεγγύης σε τοπική κλίμακα, μπορούν να βάλουν τις βάσεις για μια παράλληλη κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, που θα λειτουργεί ως τοπικό δίχτυ ασφαλείας, στηρίζοντας την κοινωνική συνοχή και δημιουργώντας αξία από το χρόνο που μπορεί καθένας μας να προσφέρει.
• Ζητήματα που αγγίζουν και το Μνημόνιο, παίρνουν άλλη διάσταση όταν απειλείται ένας τοπικός ελεύθερος χώρος ή μια περιφερειακή σιδηροδρομική γραμμή. Αντίστοιχα, το έλλειμμα δημοκρατίας του «Καλλικράτη» μπορεί να αμβλυνθεί από μια δημοτική αρχή που αναζητεί τρόπους αποκεντρωμένης λειτουργίας και συμμετοχής των πολιτών.
• Κρίσιμο είναι και το πού θα κατευθυνθούν οι περιορισμένοι διαθέσιμοι πόροι: σε έργα που διαπνέονται από χρεοκοπημένες λογικές ή σε επενδύσεις που συμφιλιώνουν την οικονομία με το περιβάλλον, δημιουργώντας πράσινες θέσεις εργασίας και πρακτικά οφέλη για όσο γίνεται περισσότερους πολίτες;

Ο διάλογος για την οικοδόμηση των τοπικών αυτών απαντήσεων δε μπορεί να περιμένει. Αν τώρα, στις δημοτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές, ψηφίσουμε κυρίως για το  Μνημόνιο, πότε θα έχουμε ευκαιρία να ψηφίσουμε για την τοπική διάσταση;

Για τους Οικολόγους Πράσινους, δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση χωρίς ταυτόχρονες απαντήσεις για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική όψη της.

Κοινωνική κρίση για μας δεν είναι μόνο η βίαιη υποτίμηση της εργασίας και ο ακρωτηριασμός του όποιου κοινωνικού κράτους, αλλά και η υποβάθμιση των συλλογικών αγαθών, όπως και το χρόνιο έλλειμμα εμπιστοσύνης που κρατάει αναιμική την Κοινωνία των Πολιτών και την Κοινωνική Οικονομία. Θεωρούμε τα μέτρα του Μνημονίου υπέρμετρο τίμημα, με άδικη κατανομή και αμφίβολο αποτέλεσμα, είμαστε αντίθετοι στη φιλοσοφία του Δ.Ν.Τ., θεωρούμε όμως εξίσου αδιανόητο να υπερασπίσουμε τις πολιτικές επιλογές που μας οδήγησαν μέχρι εδώ, ή να αγνοήσουμε τη συνολική χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος.

Θέση λοιπόν των Οικολόγων Πράσινων είναι ότι οι συνεργασίες μας στις εκλογές του Νοεμβρίου θα έχουν χαρακτήρα κυρίως τοπικό, προγραμματικό και αυτοδιοικητικό, με επίκεντρο τις τοπικές απαντήσεις στην κρίση. Σε τοπικό επίπεδο, από τα μέλη μας σε κάθε δήμο και κάθε περιφέρεια, παίρνονται και οι αποφάσεις μας. Από τις αποκεντρωμένες αυτές επιλογές, άλλες προέκυψαν σχεδόν ως προφανείς, άλλες οικοδομούνται μέσα από δύσκολες αποφάσεις και ρίσκα.

Έτσι κι αλλιώς, όμως, δε μπορούμε να νιώσουμε κοντά ούτε με μια Αριστερά που καθημερινά αυτοχειριάζεται, ούτε με μια κυβέρνηση που κηρύσσει πόλεμο στο σιδηρόδρομο και καταθέτει νομοσχέδια που αναστέλλουν την περιβαλλοντική νομοθεσία κατά παραγγελία κάθε υποψήφιου επενδυτή. Μήπως είναι η ώρα για μια πολιτική που θα δίνει στην τοπική διάσταση τη σημασία που της αξίζει;