4 ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, ΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ

Από το RED NOTEBOOK τέθηκαν στον Κώστα Διάκο, υποψήφιο περιφέρειάρχη Αττικής με τη στήριξη των Οικολόγων Πράσινων, μια σειρά ενδιαφέροντα ερωτήματα. Πέρα από τις απαντήσεις του υποψηφίου μας, όπως αναρτήθηκαν ΕΔΩ, σκεφτήκαμε ότι τα ερωτήματα αυτά αξίζει να τα απαντήσουμε και ως Οικολόγοι Πράσινοι.

1. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι αυτοπαρουσιάζονται πανευρωπαϊκά ως η «χρήσιμη δύναμη». Ποια η χρησιμότητα μιας μοναχικής καθόδου στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας και μάλιστα σε συνθήκες Μνημονίου, οικονομικής και οικολογικής κρίσης;

Σε συνθήκες Μνημονίου απαραίτητο είναι να θυμόμαστε ότι η κρίση ΔΕΝ είναι μόνο στην οικονομία. Ακριβώς γι’ αυτό, είναι απαραίτητο στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας να υπάρχει ένα συνδυασμός με οικολογικό πρόσημο που να συνδέει τα θέματα του περιβάλλοντος με αυτά της κοινωνίας και της οικονομίας: όταν κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε τα αυτονόητα, τι πιο «χρήσιμο» από το να υπάρχουν κάποιοι που να τα υπενθυμίζουν και να αγωνίζονται γι’ αυτά;

Στην αναμέτρηση για την περιφέρεια υπάρχουν τρία ψηφοδέλτια με αναφορές στο σοσιαλιστικό χώρο, και τουλάχιστον άλλα τρία με αναφορές στην Αριστερά. Αν η ΑΤΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ θεωρείται «μοναχική κάθοδος» επειδή δεν υπάρχουν άλλα οικολογικά ψηφοδέλτια, αυτό κάνει την παρουσία της ακόμη πιο χρήσιμη και απαραίτητη .

Από την πλευρά μας, πάντως, στην περιφέρεια Αττικής δεν επιδιώξαμε καθόλου μια κάθοδο μόνο για τους Οικολόγους Πράσινους. Τρεις τουλάχιστον από τους αντιπεριφερειάρχες μας, όπως και δεκάδες από τους υποψηφίους συμβούλους μας, είναι ανένταχτοι ενεργοί πολίτες.

Ξεκινήσαμε την πρωτοβουλία για την περιφέρεια ήδη από τα τέλη Μαϊου. Οριοθετηθήκαμε μόνο από το οικολογικό μας στίγμα, αφήνοντας περιθώρια και για συνεργασίες. Οι πολιτικοί χώροι όμως που μας πλησίασαν (ο ΣΥΡΙΖΑ, η Δημοκρατική Αριστερά, οι διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ), το μόνο που μας πρότειναν ήταν να δεχθούμε επικεφαλής δικής τους επιλογής και δικιά τους πολιτική πλατφόρμα, με αντάλλαγμα 1-2 έδρες στο περιφερειακό συμβούλιο.

Θεωρούμε λοιπόν ότι το πιο «χρήσιμο» σήμερα είναι να προβάλουμε συγκεκριμένες προτάσεις και βιώσιμες τοπικές απαντήσεις στην κρίση και στο Μνημόνιο. Η αντίθεσή μας στο Μνημόνιο, όμως δε σημαίνει ότι αμνηστεύουμε όσους και όσα μας οδήγησαν στην κρίση, ούτε ότι νοσταλγούμε την κατάσταση όπως ήταν πριν ένα χρόνο. Αντίθετα πιστεύουμε ότι είναι η ώρα να δούμε την κρίση όχι ως «ευκαιρία», αλλά ως πρόκληση να οικοδομήσουμε ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, στηριγμένο λιγότερο στην αγοραστική δύναμη και περισσότερο στα συλλογικά αγαθά και την απευθείας συνεργασία των πολιτών.  Η κρίση είναι ταυτόχρονα οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική, και απαιτεί πολιτικές για ταυτόχρονη διέξοδο από όλες αυτές τις όψεις.

2. Στην Περιφέρεια Αττικής οι Οικολόγοι στηρίζουν ξεχωριστή υποψηφιότητα.

Ταυτόχρονα, υποστηρίζουν κοινό υποψήφιο με το ΠΑΣΟΚ στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας, ενώ σε άλλους δήμους συνεργάζονται με υποψηφίους της Αριστεράς. Ποια είναι τελικά η στρατηγική πίσω από τόσο διαφορετικές επιλογές;

Έχουμε δηλώσει δημόσια ότι οι συνεργασίες μας έχουν χαρακτήρα προγραμματικό και αυτοδιοικητικό.

Στις περιφέρειες δε συνεργαζόμαστε πουθενά με το ΠΑΣΟΚ, καθώς η κεντρική πολιτική διάσταση είναι εδώ εντονότερη. Στους δήμους, όπου τα προβλήματα είναι πιο άμεσα και καθημερινά, αναπτύχθηκε ένα ευρύ φάσμα συνεργασιών με βάση τα ιδιαίτερα προβλήματα κάθε δήμου, τα τοπικά δείγματα γραφής των άλλων δυνάμεων, την εμπειρία των μέχρι τώρα συνεργασιών, τις δυνατότητες προγραμματικών συγκλίσεων, την προσωπική διαδρομή των επικεφαλής.

Είπαμε δημόσια από την αρχή ότι δεν έχουμε προνομιακούς πολιτικούς συμμάχους, και αυτό φαίνεται τώρα και στις επιλογές μας.

3. Ποια κοινά χαρακτηριστικά έχει η δική σας υποψηφιότητα, ενός ανθρώπου γνωστού για την οικολογική του δράση, με την υποψηφιότητα Καμίνη που στηρίζετε στην Αττική; Δεν σας προβληματίζει η σιωπή του κ. Καμίνη όσον αφορά τα κρίσιμα για την Αθήνα περιβαλλοντικά ζητήματα (ελεύθεροι χώροι, Βοτανικός κλπ); Συμφωνείτε ότι «πρέπει να εγκαταστήσουμε τους μετανάστες χωρίς χαρτιά σε χώρους υποδοχής εκτός Αθήνας», όπως πρόσφατα δήλωσε ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη;

Ο Γ. Καμίνης στηρίζεται από πλήθος ανθρώπων γνωστών για την οικολογική τους δράση, όχι μόνο εντός αλλά και εκτός των Οικολόγων Πράσινων. Ήρθαμε σε επαφή μαζί του πριν ακόμη αποφασίσει το ΠΑΣΟΚ, και του προτείναμε να είναι υποψήφιος ανεξάρτητα από τη στήριξη του κυβερνώντος κόμματος. Οι προγραμματικές μας συμφωνίες έχουν γίνει με τον ίδιο και με το επιτελείο του συνδυασμού του, όχι ανάμεσα στους Οικολόγους Πράσινους και το ΠΑΣΟΚ. Το ότι οι ελεύθεροι χώροι είναι αδιαπραγμάτευτοι, είναι από τα πρώτα πράγματα που συμφωνήσαμε.

Το βασικό, όμως, είναι ότι η Αθήνα δεν αντέχει άλλη τετραετία Κακλαμάνη και αυτό  φέρνει κοντά κόσμο από τελείως διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Παραμένει πάντως ανοικτό το ερώτημα που είχαμε θέσει δημόσια από την αρχή, κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να στηρίξει πλήρως μια υποψηφιότητα που, αντίθετα με τη γνώμη πολλών, δε θεωρεί τελείως «δική του».

Για το ερώτημα με τους μετανάστες, θεωρούμε αυτονόητο ότι η Αθήνα και το κέντρο της είναι και οφείλουν αν είναι ανοικτή σε όλους, Έλληνες, μετανάστες και πρόσφυγες, με χαρτιά και χωρίς χαρτιά. Αυτό όμως δε μπορεί να αναπληρώσει την ανάγκη να υπάρχουν ανθρώπινα κέντρα υποδοχής και χώροι φιλοξενίας με αξιοπρεπείς συνθήκες σε όλη την Ελλάδα, όπως πρέπει να υπάρχουν και αξιόπιστες και γρήγορες διαδικασίες παροχής ασύλου σε όσους το δικαιούνται. Πουθενά δεν επιτρέπεται να υπάρχει αυτό που λέμε «αποθήκες ψυχών». Προσωπικά δε νομίζω ότι ο Γ. Καμίνης είπε κάτι  διαφορετικό. Αντίθετα έχει στο πρόγραμμά του συγκεκριμένες προτάσεις  μέριμνας του Δήμου για τους μετανάστες, κάτι που η σημερινή δημοτική αρχή δεν έχει κάνει ποτέ.

4. Όταν φτιάχνονταν τα πράσινα κόμματα, τη δεκαετία του ’70, κέρδιζε έδαφος το

λεγόμενο «μεταϋλιστικό» επιχείρημα. Σήμερα όμως, με αφορμή άλλοτε την

Ελλάδα και άλλοτε τη Γαλλία, όλο και περισσότεροι διαπιστώνουν ότι η κρίση και η λιτότητα απειλούν την κοινωνική ειρήνη σε όλη την Ευρώπη. Έχει νόημα σήμερα το

«πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς»;

Το να δημιουργήσουμε μοντέλα ευημερίας που να μη στηρίζονται στην ατομική κατανάλωση και την αγοραστική δύναμη, είναι σήμερα ακόμη πιο επίκαιρο από ό,τι τη δεκαετία του 1970.

Σε όλη την Ευρώπη (αλλά και έξω από αυτή, όπως έδειξε η Βραζιλία) οι Πράσινοι ανεβάζουν τη δύναμή τους σχεδόν παντού: πρώτη πράσινη βουλευτίνα στη Βρετανία, διψήφια ποσοστά στη Γαλλία, θριαμβευτική είσοδος στην ουγγρική βουλή, σημαντική άνοδος σε Γερμανία, Σουηδία, Ολλανδία. Ο λόγος που δικαιώνονται εκλογικά οι Πράσινοι σε καιρούς κρίσης είναι ότι συνδέουν πειστικά την οικονομική και κοινωνική με την περιβαλλοντική διάσταση της κρίσης, όχι μόνο στις αναλύσεις και την κριτική τους, αλλά κυρίως στις προτάσεις τους για διέξοδο. Στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, οι Πράσινοι είναι σήμερα η πιο σκληρή αντιπολίτευση στην Κομισιόν και ίσως οι μόνοι που καταθέτουν συγκεκριμένες προτάσεις για αλλαγή πορείας: ποιος άλλος έχει κάνει, για παράδειγμα, σε τέτοιο βαθμό σημαία του το Φόρο Χρηματοπιστωτικών Συναλλαγών;  .

Δεν αρκεί να απειλήσουμε την κοινωνική ειρήνη για να πετύχουμε τους στόχους μας: χρειάζεται και μια νέα κοινωνική ηγεμονία. Μια Αριστερά, λοιπόν, που εστιάζει στον «εκδημοκρατισμό της κατανάλωσης», είναι καταδικασμένη να αποτύχει σε ένα κόσμο με περιορισμένους φυσικούς πόρους και εκρηκτικό πολλαπλασιασμό της παγκόσμιας μεσαίας τάξης σε νέες οικονομικές δυνάμεις. Αντίθετα, η κοινωνική δικαιοσύνη αποκτά σήμερα νέες όψεις, όπως η περιβαλλοντική δικαιοσύνη ή η δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών, όψεις στις οποίες η Αριστερά δεν έχει μέχρι σήμερα ανταποκριθεί επαρκώς.

Η οικολογία μπορεί λοιπόν και πρέπει να είναι πέρα από τις φθαρμένες σημαίες της Αριστεράς και της Δεξιάς, ιδιαίτερα σε χώρες όπου ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει. Δε μπορεί όμως να είναι πέρα από αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η κοινωνική συνοχή.

Γιάννης Παρασκευόπουλος εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων